چاهی در قلبمان:)

خیلی از ما انسان‌ها در قلبمان چاهی کنده‌ایم برای پنهان کردن دلخوری های کوچک،تمام آن‌ها را درون خود می‌ریزیم و دم نمی‌زنیم.

اما نمی‌دانیم پنهان کردن دلخور‌های کوچک مثل جمع کردن هیزم‌های خشکی‌ست که گوشه‌ی ذهنمان تلنبار می‌شوند،خیال می‌کنیم اگر در موردشان حرفی نزنیم می‌پوسند.

و فراموش می‌شوند،اما در آخر با یک جرقه‌ی کوچک همه چیز را می‌سوزانند، نمی‌دانیم پنهان کردن دلخور‌ی های کوچک مثل انکار کردن دردی ناچیز‌است.

که ابتدا هر چند ماه یک بار یه سراغمان می‌آید. جایی درون سینه‌مان را فشار می‌دهد و رها می‌کند و ما جدی‌اش نمی‌گیریم،فکر می‌کنیم چیز مهمی نیست.

اگر به روی خودمان نیاوریم و صبوری کنیم خود به خود می‌رود پی کارش،اما بلاخره یک روز با تمام توان به سراغمان می‌آید و آن وقت می‌فهمیم دردمان کاری تر از چیزیست که گمان می‌کردیم،دلخوری های کوچک هر چند ساده و بی‌اهمیت. اگر به وقتش بیان نشوند خرابی های بزرگی به بار می‌آورند.

در جامعه‌ای در حال زیستن هستیم که اگر دردی را بیان کنیم ممکن هست همین فردا بر علیه ما استفاده شود. پس اگر چهاردیواری‌ای وجود دارد،به یک دیوار آن بگویید،درون یک برگه‌ی باطله بنویسید،فقط،بیان کنید.