او یک فرشته بود!

گونه ام با هر حرکت باد خراشیده می شد. هوا سرد بود. خیلی سرد. آنقدر سرد بود حتی قدم زدن روی سنگفرش ها هم صدا می داد. با هر قدم صدای شکستن چیزی به گوشم می رسید. شاید اشتباه می کردم. شاید به جای یخ های خیابان دلم بود که می شکست.

هوا تیره شده بود. شب نبود، نه. ابر ها تیره بودند. درست مثل آسمان دلم. غمگین و بی رمق به من خیره شده بودند و حتی حال باریدن را هم نداشتند. درست مثل من که گریه را برای خود حرام کرده بودم.

در میان تمام حس های بدی که سرم خراب شده بود، میان تمام ناتمام های زندگی ام، دست آخر او را دیدم. ایستاده بود. ردای مشکی به تن کرده بود و با قدم های استوار به سمتم قدم برمی داشت. شاید فرشته مرگم بود. شاید آخرین کسی بود که او را ملاقات می کردم. چقدر میان غم ها یه باره خوشحال شدم.

دستش را سمتم دراز کرد. ماتم برد. نمی دانستم چه کنم. تمام عمر همه از پشت به من خجر زده بودند. تمام انسان هایی که با تمام وجود دوستشان داشتم همگی به من پشت کرده بودند و مرا در افکار کشنده ام رهایم کرده بودند. حالا این غریبه دستش را سمتم گرفته بود! او که بود؟ نمی دانستم. چهره اش در گوشه قلبم رفت و برای همیشه حک شد. با این وجود باز هم شک داشتم. شاید چون تا آن زمان کسی به من روی خوش نشان نداده بود. نمی دانم.

بدون مقدمه لبخندش زد و دستم را فشرد. مرا محکم در آغوشش جا داد. چه شد؟ نمی دانم. اما تمام غم هایم به یک باره فرو کش کرد. + آفرین! آفرین دختر قهرمان من! می دونستم از پسش بر میای... می دونستم دووم میاری! بهت افتخار می کنم! بهت زده خودم را از آغوشش بیرون کشیدم. –پدر؟ لبخند گرمی که زد باعث شد درونم آتش بگیرد. + بالاخره دیدمت. سخت بود اما بالاخره دیدمت. دستش را روی گونه ام گذاشت و اشک هایم را با نوازش پاک کرد. + بابا بهت افتخار می کنه. بهت افتخار می کنه که این همه مدت روی پای خودت ایستادی.