تاریخچه ی زبان اسپانیایی

زبانی که امروزه به عنوان اسپانیایی شناخته می‌شود، از زبان لاتینی گرفته شده است که رومی‌ها پس از اشغال شبه جزیره که در اواخر قرن سوم قبل از میلاد آغاز شد، به شبه جزیره ایبری آورده شدند. امروزه این زبان پس از انگلیسی، چینی ماندارین و هندی، چهارمین زبان پرگویش جهان است. تحت تأثیر هژمونی شبه جزیره ای اندلس در اوایل قرون وسطی، گونه های اسپانیایی-رومنس واژگان قابل توجهی از عربی به عاریت گرفتند. پس از گسترش قلمروی پادشاهی کاستیل به سمت جنوب، هنجارهای اسپانیایی-رومنس مرتبط با این کشور، هر دو گونه‌های عاشقانه عربی و مزاربی را در سرزمین‌های تسخیر شده جابه‌جا کردند، حتی اگر گفتار حاصل ویژگی‌های دومی را نیز در این فرآیند جذب کرد. استاندارد اول. هنجار مکتوب اسپانیایی در قرن سیزدهم توسط آلفونسو ایکس حکیم (که از زبان کاستیلی، یعنی اسپانیایی، همراه با لاتین به‌عنوان زبان‌های مدیریتی استفاده می‌کرده است)، احتمالاً برگرفته از گفتار طبقات بالای تولدو است. ویژگی‌های مرتبط با الگوهای کاستیلیایی اسپانیایی-رومنس نیز در غرب و شرق به پادشاهی‌های لئون و آراگون گسترش یافته است. برای بقیه قرون وسطی، به دلیل اعتبار سیاسی به دست آمده توسط پادشاهی کاستیل در بافت شبه جزیره و توسعه ادبی کمتر هنجارهای بومی آنها. از دهه 1560 به بعد، فرم نوشتاری استاندارد از مادرید پیروی کرد.

زبان اسپانیایی در دوره مدرن اولیه و در پی فتوحات اسپانیایی در آمریکا (و همچنین جزایر قناری) در خارج از کشور گسترش یافت. علاوه بر دریای کارائیب، دولت استعماری در سرزمین‌های جدید، مراکز اصلی قدرت خود را در مکزیکو سیتی و لیما مستقر کرده بود که ویژگی‌های بیشتری را از هنجار شبه جزیره مرکزی نسبت به سایر قلمروهای پیرامونی امپراتوری اسپانیا، که در آن الگوهایی از جنوب به کار می‌رفت، حفظ کردند. هنجار شبه جزیره سویا (بزرگترین شهر تاج در قرن شانزدهم و بندری که به آمریکا) فراگیرتر بود، حتی اگر از جنبه های دیگر تأثیر هنجار دوم (مرتبط با اسپانیایی اندلس) در کل قاره آمریکا غالب شد. انواع اسپانیایی از این پس از زبان های آمریکایی به عاریت گرفته شدند، که عمدتاً از کارائیب، مرکزی- می آمدند. مناطق آند و میان‌آمریکایی. امروزه زبان رسمی 20 کشور و همچنین زبان رسمی سازمان‌های بین‌المللی متعدد، از جمله سازمان ملل متحد.به دلیل تماس طولانی مدت زبان با زبان‌های دیگر، واژگان اسپانیایی حاوی واژه‌های قرضی از زبان‌های باسک، هیسپانو-سلتیک (سلتیبری و گالیسی)، ایبری، ژرمنی (گوتیک)، عربی و زبان‌های بومی قاره آمریکا است. لهجه‌ها - که در اسپانیایی مدرن برای علامت‌گذاری مصوت هجای تاکید شده در کلماتی که استرس از روی قوانین قابل پیش‌بینی نیست استفاده می‌شود - به طور پراکنده در قرن پانزدهم و به طور گسترده در قرن شانزدهم استفاده شد. استفاده از آنها با ظهور آکادمی سلطنتی اسپانیا در قرن هجدهم استاندارد شد. به املای اسپانیایی نیز مراجعه کنید.

زبان استاندارد اسپانیایی در نوع اصلی خود، کاستیلی نیز نامیده می‌شود، و به منظور تمایز آن از سایر زبان‌های بومی بخش‌هایی از اسپانیا، مانند گالیسی، کاتالانی، باسکی و غیره. در اولین شکل مستند آن و تقریباً تا پانزدهم میلادی قرن، این زبان معمولاً اسپانیایی قدیمی نامیده می‌شود. تقریباً از قرن شانزدهم به بعد، اسپانیایی مدرن نامیده می شود. اسپانیایی قرن 16 و 17 گاهی اوقات اسپانیایی "کلاسیک" نامیده می شود که به دستاوردهای ادبی آن دوره اشاره دارد. بر خلاف انگلیسی و فرانسوی، معمول نیست که از مرحله «وسط» در توسعه اسپانیایی صحبت کنند.اسپانیایی کاستیلی (پس از زوال امپراتوری روم) به عنوان ادامه زبان لاتین در چندین ناحیه از شمال و مرکز اسپانیا به وجود آمد. در نهایت، تنوعی که در شهر تولدو در حدود قرن سیزدهم صحبت می‌شد، مبنایی برای استاندارد مکتوب شد. با  Reconquista، این گویش شمالی به جنوب گسترش یافت، جایی که تقریباً به طور کامل جایگزین لهجه‌های رومی محلی شد یا آن را جذب کرد، در همان زمان که بسیاری از کلمات را از عربی اندلسی وام گرفت و تحت تأثیر مزارابی (سخنرانی عاشقانه مسیحیان ساکن در موری) قرار گرفت. قلمرو) و قرون وسطایی یهودی-اسپانیایی (لادینو). این زبانها در اواخر قرن شانزدهم در شبه جزیره ایبری ناپدید شده بودند. اعتبار کاستیا و زبان آن تا حدی با سوء استفاده از قهرمانان کاستیلی در نبردهای Reconquista- از جمله فرنان گونزالس و رودریگو دیاز د ویوار (السید) ترویج شد. - و با اشعار روایی در مورد آنها که به زبان کاستیلی خوانده می شد حتی در خارج از قلمرو اصلی آن گویش. «اولین زبان اسپانیایی نوشته شده» به طور سنتی در Glosas Emilianenses واقع در San Millán de la Cogolla، La Rioja ظاهر می شد. این‌ها «گلاس» (ترجمه‌های کلمات و عبارات مجزا به شکلی بیشتر شبیه به اسپانیایی‌های عاشقانه تا لاتین) هستند که بین خطوط نسخه خطی که قبلاً به لاتین نوشته شده بود، اضافه شده‌اند. امروزه زبان Glosas Emilianenses به زبان ناوارو-آراگونی نزدیکتر از زبان اسپانیایی است. تخمین تاریخ آنها از اواخر قرن دهم تا اوایل قرن یازدهم متفاوت است..

اولین گام‌ها به سوی استانداردسازی زبان کاستیلی نوشتاری در قرن سیزدهم توسط پادشاه کاستیل، آلفونسو دهم، معروف به آلفونسو ال سابیو (آلفونسو حکیم)، در دربارش در تولدو برداشته شد. او کاتبانی را در دربار خود گرد آورد و بر نگارش آنها به زبان کاستیلی آثار گسترده ای در زمینه تاریخ، نجوم، حقوق و سایر زمینه های دانش نظارت کرد. در سال 1492، به ملکه ایزابلا، که گفته می‌شود از مفید بودن زبان به عنوان ابزار هژمونی، گویی امپراتوری را که قرار بود با سفرهای کلمب تأسیس شود، پیش بینی می کند. از آنجا که اسپانیایی قدیمی تا حد زیادی شبیه زبان نوشتاری مدرن است، خواننده اسپانیایی مدرن می تواند خواندن اسناد قرون وسطی را بیاموزد. بدون مشکل زیاد. آکادمی سلطنتی اسپانیا در سال 1713 تأسیس شد، عمدتاً با هدف استانداردسازی زبان. آکادمی اولین فرهنگ لغت خود را در شش جلد در دوره 1726-1739، و اولین دستور زبان خود را در سال 1771 منتشر کرد، و هر از گاهی به تولید نسخه های جدید از هر دو ادامه می دهد. (فرهنگ فرهنگستان اکنون در اینترنت قابل دسترسی است.) امروزه، هر یک از کشورهای اسپانیایی زبان دارای یک آکادمی زبان مشابه هستند و انجمن آکادمی های زبان اسپانیایی در سال 1951 ایجاد شد.آمریکا با آغاز در اواخر قرن پانزدهم، کشف و استعمار قاره آمریکا توسط استعمارگران اسپانیایی، این زبان را به آن سوی اقیانوس اطلس و مکزیک، آمریکای مرکزی و غرب و جنوب آمریکای جنوبی رساند. در دوران سلطنت اسپانیا، این زبان به عنوان ابزاری برای استعمار توسط سربازان اسپانیایی، مبلغان، فاتحان و کارآفرینان. در قرن‌های آینده، نوادگان آن‌ها به گسترش زبان ادامه دادند. استفاده از این زبان در آمریکا توسط نوادگان اسپانیایی‌ها ادامه یافت: کریولو و مستیزوس اسپانیایی. پس از جنگ‌های استقلال‌طلبی که توسط این مستعمرات در قرن نوزدهم انجام شد، نخبگان حاکم جدید اسپانیایی خود را به کل جمعیت، از جمله اکثریت آمریکایی‌ها، برای تقویت وحدت ملی گسترش دادند و امروزه این زبان اولین و رسمی جمهوری‌های حاصل است. به جز در بخش های بسیار منزوی مستعمرات سابق اسپانیا. در اواخر قرن نوزدهم، مستعمرات هنوز اسپانیا کوبا و پورتوریکو مهاجران بیشتری را از اسپانیا و به‌طور مشابه دیگر کشورهای اسپانیایی زبان مانند آرژانتین، اروگوئه و تا حدی کمتر شیلی، کلمبیا، مکزیک، پاناما و ونزوئلا تشویق کردند و موج‌های غیراروپایی‌ها، اسپانیایی‌ها و غیراروپایی‌ها را جذب کردند. ، در اواخر 19 و اوایل قرن 20 در آنجا، گروه‌های جمعیتی بزرگ (یا اقلیت قابل‌توجه) این کشورها از نسل دوم و سوم، زبان اسپانیایی را به عنوان بخشی از سیاست‌های رسمی همسان‌سازی دولت‌های خود برای گنجاندن اروپایی‌ها پذیرفتند. در برخی کشورها، آنها باید کاتولیک می‌بودند و می‌پذیرفتند که با دولت ملت منتخب خود سوگند وفاداری بگیرند.

هنگامی که پورتوریکو در نتیجه جنگ اسپانیا و آمریکا به مالکیت ایالات متحده درآمد، جمعیت آن - تقریباً به طور کامل از تبار اسپانیایی و ترکیبی آفریقایی-کارائیب/اسپانیایی (مولاتو و مستیزو) - زبان اسپانیایی موروثی خود را به عنوان زبان مادری حفظ کردند. ، در همزیستی با انگلیسی تحمیلی آمریکا به عنوان رسمی مشترک. در قرن بیستم، بیش از یک میلیون پورتوریکویی به سرزمین اصلی ایالات متحده مهاجرت کردند (به پورتوریکویی‌ها در ایالات متحده مراجعه کنید). وضعیت مشابهی در جنوب غربی آمریکا، از جمله کالیفرنیا، آریزونا، نیومکزیکو و تگزاس رخ داد، جایی که اسپانیایی‌ها، سپس کریولوها (تجانوس، کالیفرنیوس و غیره) و سپس چیکانوس‌ها (آمریکایی‌های مکزیکی) و بعداً مهاجران مکزیکی، زبان اسپانیایی را قبل از آن زنده نگه داشتند. ، در طی و پس از تسخیر آن مناطق توسط آمریکا جنگ مکزیک و آمریکا زبان اسپانیایی همچنان توسط میلیون‌ها شهروند و مهاجر از کشورهای اسپانیایی زبان قاره آمریکا به ایالات متحده استفاده می‌شود (برای مثال، بسیاری از کوبایی‌ها با شروع انقلاب کوبا در سال 1959 وارد میامی، فلوریدا شدند، و به دنبال آن گروه‌های دیگر آمریکای لاتین وارد شدند. اکثریت محلی اکنون اسپانیایی زبان هستند). در حال حاضر اسپانیایی به عنوان "زبان دوم" این کشور تلقی می شود و بیش از 5 درصد از جمعیت ایالات متحده اسپانیایی زبان هستند، اما اکثر آمریکایی های لاتین/اسپانیایی دوزبانه هستند یا به طور منظم انگلیسی صحبت می کنند.

حضور اسپانیایی در گینه استوایی به اواخر قرن هجدهم برمی‌گردد و زمانی که استقلال در سال 1968 اعطا شد به عنوان زبان رسمی پذیرفته شد. اسپانیایی به طور گسترده در صحرای غربی صحبت می‌شود که از دهه 1880 تا 1880 تحت الحمایه/ مستعمره اسپانیا بود. دهه 1970. یهودی-اسپانیایی. در سال 1492 اسپانیا خود را اخراج کرد. جمعیت یهودی زبان یهودی-اسپانیایی آنها، به نام لادینو، در امتداد خط خود توسعه یافته و توسط تعداد رو به کاهشی از سخنرانان، عمدتاً در اسرائیل، ترکیه و یونان همچنان به آن صحبت می شود. در اقیانوس آرام. در ماریانا، زبان اسپانیایی تا جنگ اقیانوس آرام حفظ شد، اما دیگر در آنجا توسط تعداد قابل توجهی از مردم صحبت نمی‌شود. به عنوان بخشی از شیلی از سال 1888، اسپانیایی توسط اکثر مردم جزیره ایستر به همراه زبان راپا نویی صحبت می‌شود.سیاست زبانی در اسپانیای فرانسوی، اسپانیایی را به عنوان تنها زبان رسمی در اسپانیا اعلام کرد و تا به امروز این زبان پرکاربردترین زبان در دولت، تجارت، آموزش عمومی، محل کار، هنرهای فرهنگی و رسانه است. اما در دهه‌های 1960 و 1970، پارلمان اسپانیا موافقت کرد که به استان‌ها اجازه دهد از اسناد رسمی به سه زبان دیگر استفاده کنند، صحبت کنند و چاپ کنند: کاتالانی برای کاتالونیا، جزایر بالئاریک و والنسیا. باسک برای استان‌های باسک و ناوار، و گالیسی برای گالیسیا. از سال 1975، پس از مرگ فرانکو، اسپانیا به یک دموکراسی چند حزبی و کشوری غیرمتمرکز تبدیل شد که در جوامع خودمختار تشکیل شده است. بر اساس این سیستم، برخی از زبان‌های اسپانیا - مانند زبان آرانی (یک زبان اکسیتان در شمال غربی کاتالونیا)، باسک، کاتالان/والنسیا و گالیسیایی- در مناطق جغرافیایی مربوطه خود دارای وضعیت رسمی مشترک شده‌اند. سایرین - مانند آراگونی، آستوری و لئونی - توسط دولت های منطقه به رسمیت شناخته شده اند.

هنگامی که سازمان ملل متحد در سال 1945 تأسیس شد، اسپانیایی به عنوان یکی از پنج زبان رسمی آن تعیین شد (به همراه زبان چینی، انگلیسی، فرانسوی و روسی؛ زبان ششم، عربی، در سال 1973 اضافه شد). فهرست برندگان جایزه نوبل ادبیات شامل یازده نویسنده است که به زبان اسپانیایی نوشته اند (خوزه اچگارای، جاسینتو بناونته، گابریلا میسترال، خوان رامون جیمنز، میگل آنخل آستوریاس، پابلو نرودا، ویسنته آلیساندره، گابریل گارسیا مارکز، کامیلو خوزه سلاز، اکتاویو پائولو.اسپانیایی با سایر زبان‌های عاشقانه بیشتر تغییرات واج‌شناختی و دستوری را که مشخصه لاتین مبتذل است، به اشتراک می‌گذارد، مانند کنار گذاشتن طول واکه‌های متمایز، از بین رفتن سیستم حروف کوچک برای اسم‌ها، و از بین رفتن افعال وابسته.