قهوه خوردن های من..

قهوه خوردن های من هرچند قاجاری نبود جنس هق هق ها و دردم کوچه بازاری نبود

اشک هایم، روی دست مادرم لغزید   آه ... غصه خوردن های دائم راز بیماری نبود؟

نابسامانیِ ذهنم از جفای روزگار راه رفتن روی مغزم مردم آزاری نبود؟

موج میزد سیل غم بر بغض بابا در سکوت آی مردم رنگ زردش از فداکاری نبود؟

کام پرخون را چه گویم،دست بی حس،زیر برف در زمستان های سخت از روی ناچاری نبود؟

داغ دوران خنده هارا دود کرد از غنچه ها غم اگر آتش نمیشد هیچ سیگاری نبود

گاه میپرسم خدای من ،پدر بم بوده است؟ چون صدایش اینچنین بم، زیر آواری نبود