توهمات خاکستری...

ادوارد با صدای ناله و شیون آشنایی چشم میگشاید، جسم تماما سیاه با چشمان درشت و براقش بالای سر او ایستاده و مانند مردگان متحرک دست تکان می دهد؛ زمانی که از بیدار بودن ادوارد مطمئن شد به سما درب رفت و از اتاق خارج شد اما صدای ناله مانندش تا لحظاتی به گوش میخورد. ادوارد غرولندکنان -درحالی که به سایه سیاه دشنام میداد- دستی به صورت رنجورش میکشد، چشمان قهوه ایش پف کرده و موهای مجعدش مثل لانه پرنده ای، در هم پیچیده بود ولی تنها چیزی که اهمیت نداشت همین بود. بی حوصله از تخت نرمش دل می کند و دمپایی های رو فرشی پشمی اش که فرسوده و نخ نما شده بود را به پا می کند و به جعبه قرص های روی میز عسلی نگاه میکند. -دیشب قرص هام رو خوردم؟ با حالتی تمسخرآمیز پوفی میکشد: البته که نه، وگرنه اون کریهه اینجا نبود.

در هر حال بی توجه به قرص ها به سمت کمد می رود؛ به محض باز شدن درب با زنی بلوند در لباسی قرمز -که بر روی رژلب ماسیده اش لبخندی چندش آور نمایان بود- مواجه شد. با نگاهی خالی و پوچ به زن خیره شد، به یاد نداشت که خودش زن بخت برگشته را به این وضع انداخته بود و آنجا قرار داده بود یا بخشی از توهمات همیشگی اش بود. -پ.ن: زن مرده بود-

لباس خواب راه راهی اش را با پیراهنی سفید و شلوار پارچه ای مشکیی -که کهنه هم بنظر میرسید- تعویض کرد و به همراه جوراب پوشید و برگشت، از اتاق خارج شد و توجهی به بدن که همچنان روی زمین بود نکرد. از اتاق که خارج شداثری از شبح سیاه نبود ولی در عوض چند کوتوله، ویسکی به دست مشغول غر زدن بودن که با دیدن ادوارد شروع کردن به دشنام دادن...

-ادامه در پارت بعد- *امیدوارم لذت برده باشید.