رویا ‌

رویا می‌سازیم چون انسان بودن یعنی آرزو کردن، تصور کردن دنیایی که مال ما نیست، اما می‌توانست باشد. رویاها به ما اجازه می‌دهند در محدودیت‌های واقعیت، آزاد باشیم... بدون قید و بند.. بدون ترس... شاید ما رویا می‌سازیم چون واقعیت برایمان کافی نیست! کافی نیست برای قلبی که می‌خواهد بیشتر دوست بدارد، برای ذهنی که می‌خواهد بیشتر بیاموزد، یا برای روحی که از رنج و تکرار و عذاب دنیا خسته شده است.

در زمانی که زندگی سخت و سرد می‌شود، رویاها به ما پناه می‌دهند. آن‌ها مثل شعله‌ای از امید در تاریکی سختی ها می‌درخشدو دنیا را قابل تحمل می‌کند حتی اگر بدانیم هرگز به آن‌ها نمی‌رسیم.

حقیقتی تلخ درباره رویاها این است که آن‌ها شکلی از فرار هستند. فرار از حقیقتی که گاهی سنگین‌تر از توان ماست. ما به دنیای خیالی‌مان پناه می‌بریم، چون در آن دنیا هیچ چیز نمی‌تواند ما را محدود کند.

در رویاها، ما قهرمان داستان خود هستیم و تصمیم‌گیرنده نهایی. کسی که همه‌چیز را تغییر می‌دهد. اما همین که چشم باز می‌کنیم و دوباره به واقعیت بازمی‌گردیم، تفاوت را احساس می‌کنیم.

رویاها زیبا هستند اما در عین حال دردناک. چون به ما نشان می‌دهند چه چیزی می‌توانست باشد اما نیست. گاهی خودمان را در آن‌ها گم می‌کنیم، از حقیقت فاصله می‌گیریم، و برای لحظاتی فکر می‌کنیم همه‌چیز ممکن است. اما حقیقت بی‌رحمانه است. هرچقدر هم تلاش کنیم، برخی از رویاها همیشه رویا می‌مانند.

با این حال، باز هم رویا می‌سازیم. چون انسان بودن یعنی امید داشتن، حتی در برابر تمام واقعیت‌های سخت و ناامیدکننده. رویاها شاید هیچ‌وقت به حقیقت نپیوندند، اما راهی هستند برای تسکین زخم‌های زندگی. آن‌ها به ما می‌آموزند که حتی اگر به هدف نرسیدیم، یک تغییری بدهیم و با شرایط جدید ادامه بدهیم.

شاید زندگی ما مجموعه‌ای از رویاهای ناتمام باشد..! اما همین رویاها هستند که به زندگی‌مان معنا می‌بخشند، که ما را برای ادامه دادن زنده نگه می‌دارند.