آرزو ‌

ما هیچ‌وقت پیش از این این‌قدر سکوت را حس نکرده بودیم. اما شاید این سکوت همان چیزی است که نیاز داشتیم؛ جایی که در نبود کلمات، حقیقت پیدا می‌شود.

زندگی مثل دریاست؛ آرام و بی‌انتهایش دل‌رباست، اما امواجش همیشه تو را به چالش می‌کشند. و من حالا، تو را مثل آن آرامش عمیق می‌دانم، مثل نقطه‌ای از دریا که همیشه به آن پناه می‌برم.

مدت‌هاست که دلم دیگر به حرف نمی‌آید، انگار یاد گرفته است با خودش کنار بیاید. شاید سکوت، بهترین همراهش شده. اما هنوز هم، میان این خاموشی، خاطره‌ای از تو مثل نوری کم‌سو می‌درخشد.

همیشه آرزو داشتم بتوانی تمام حرف‌های ناتمام مرا بخوانی... نوشتن برایم شبیه نفس کشیدن شده بود؛ فقط باید ادامه می‌دادم، حتی اگر خواننده‌ای نبود.

زندگی که لایقش هستی، همیشه باید مثل آسمانی صاف باشد، بدون ابری که نگاهت را بپوشاند. تو شایسته نوری هستی که به هر گوشه‌ای می‌تابد و سردی را از بین می‌برد.

اما من، در سایه‌ها قدم می‌زنم. نه برای اینکه راهی به روشنایی ندارم، بلکه چون می‌خواهم همان سایه‌ای باشم که تو را از تابش بیش از حد خورشید محافظت می‌کند.

غم‌هایم را در گوشه‌ای پنهان کرده‌ام، شاید لازم باشد همه آن‌ها را به باد بسپارم، اما هنوز نمی‌توانم. هنوز دوست دارم یادم بماند که این غم‌ها نشانه‌های حضورت بوده‌اند، هرچند از دور.

هر فصل زیبایی خودش را دارد و حالا من از تو می‌خواهم بهار زندگی‌ات را در آغوش بگیری. برگ‌های پاییزی من، برای خودم خواهند ماند.

شادی کن، نه فقط برای امروز، بلکه برای هر روزی که پیش رو داری. از من برای تو، تنها آرزوی لحظاتی آرام باقی خواهد ماند. من در میان نوشته‌هایم گم می‌شوم، و تو در مسیر نور قدم می‌زنی. شاید روزی این دو مسیر، جایی در میان بی‌نهایت به هم برسند. و اگر نه، همین که تو خوب باشی، برای من کافی است.