عقربه ها

ساعت ها لحظه به لحظه را میدرند و من در این پیچش اسفناک هی تاب میخورم هی تاب میخورم ... گاهی احساس میکنم زمان نمیگذرد ، گاهی هم عقرب ها نیش خود را ناشتاب و ناشکیب در جسمم و به خصوص در اعماق قلبم ،جایی که تو در ان خانه ای داری ...فرو میکنند

نمیدانم ... نمیدانم حال دلم خوب میشود یا نه ... حتی نمیدانم چگونه هستم ؟! گاه میخندم در سکوت گاه میگریم در قهقهه هایی که همه میزنندش به حساب شادمانی که مدتهاست قلبم را ترک کرده...

میترسم فراموشت کنند ... دیگر قرار نیست صدایت را بشنوم با تو بخندم یا در اغوشت بکشم ... قرار نیست کسی به اسم رئوف دوباره بازگردد و مرا دوست داشته باشد ... اما میترسم چون دیگر اشک نمیریزم ... دیگر نمیتوانم اشک بریزم ! میترسم فراموشت کرده باشم ...میترسم از تاریکی نفرتی، که وجودم را اهسته اهسته میدرد

میشود دوباره بازگردی ؟ میشود برگردی ایا؟ افکاری هر شب مرا در وحشت خود ، به انزوایی نااشنا میکشانند... میترسم با نبود تو بیگانه شوم ... با خود ،با دگران میخواهم بار دیگر صدایت کنم میخواهم بار دگر ببوسمت و مثل گلی ظریف مراقبت باشم میشود بازگردی به اغوشم؟ میشود ؟

اینبار دیگر رهایت نخواهم کرد ... اینبار دیگر از عشق و محبت لبریزت خواهم ساخت ... و قلبت را با عشق پاره پاره خواهم کرد و هر تکه اش را برای خودم در گوشه و کناری پنهان ... به گونه ای که حتی خداوند نیز نتواند بیابدش...

من گم گشته ام ... مدت ها پیش در جایی ...نمیدانم کجا اما بسیار دور بود دور تر از دریایی که مرا ربود ...دور تر از صحرایی که در ان گشتیم تا صبح های تاریک ... حتی دور تر از سنگ مزار تو ... به راستی هنوز هم نمیدانم معنای مزار چیست اما با تمام وجودم دلتنگی را حس میکنم و میترسم روزی از دستش دهم ... من نمیخواهم ان دور تر ها باشی !میخواهم همینجا کنارم نشسته باشی و موهایم را نوازش کنی بگویی دوستت دارم تا کهکشان ها و فراتر از ان

حس میکنم زمان ما را از هم دور میسازد یا خدایی که دانستم هیچ از مصلحت نمیداند...

کسی در این هیاهو صدا میزند مرا ...از دور ...از اشیانه اندوه نبود تو