ضحاک و کاوه‌ آهنگر

روزی روزگاری سرزمینی بود، شاد و خرم، با دشت های سبز، چشمه هایی پر آب، درخت هایی تناور و مردمی خوب و شجاع. آن سرزمین، همسایه ایران بود. در آن سرزمین، شاهی به نام مَرداس حکومت می‌کرد. مرداس با مردم کشورش خوب و مهربان بود. او حتی پرنده ها و چرنده ها را دوست داشت. مرداس هزار اسب، هزار شتر و هزار گوسفند داشت. از آن جایی که هیچ دلی بی غصه نمی‌شود، مرداس هم یک غم بزرگ داشت. او از اخلاق و رفتار بد پسرش رنج می‌برد. پسرش، ضحاک، بسیار بی‌رحم و سنگدل بود و همین مرداس را نگران می‌کرد. بالاخره، وقتی ضحاک به سن جوانی رسید، گول شیطان را خورد، پدرش را کشت و به جای او بر تخت پادشاهی نشست. هنوز چند روزی از پادشاهی ضحاک نگذشته بود که دوباره شیطان نزد او رفت. این بار شیطان به صورت جوان زیبایی در آمده بود. ضحاک پرسید: " چه میخواهی جوان؟! " شیطان گفت: " ای شاه! من آشپز بسیار ماهری هستم و بهترین غذا ها را می‌پزم. دلم می‌خواهد آشپز مخصوص شما باشم. " ضحاک خواهش او را قبول کرد. شیطان خوشحال شد و برای ضحاک غذا های خوشمزه پخت.

روزی از روزها شیطان به ضحاک گفت: " ای شاه بزرگ! خواهشی دارم. دلم می‌خواهد که شانه شما را ببوسم. " ضحاک گفت: " ببوس. " شیطان اول شانه راست ضحاک و بعد، شانه چپ او را بوسید. در همان لحظه، اتفاق عجیبی افتاد. از جای بوسه های شیطان، دو مار سیاه سر برآوردند. دو مار در دو طرف سر ضحاک پیچ و تاب می‌خوردند. ضحاک ترسید و با شمشیرش مار ها را ک‌*شت و آن ها را کند و دور انداخت؛ اما فورا دو مار دیگر روی شانه های او روییدند. این بار شاه، پزشکان قصرش را خبر کرد ولی از دست آن ها هم کاری بر نیامد و نتوانستند مار ها را از بین ببرند. مار های دوش ضحاک، همیشه گرسنه بودند و در دو طرف سر او فش فش می‌کردند. ضحاک از آن ها می‌ترسید و نمی‌دانست چه کند. این دفعه، شیطان به صورت پزشکی درآمد و پیش ضحاک رفت و گفت: " دوای درد شما پیش من است. " ضحاک پرسید: " دوای درد من چیست؟ " شیطان جواب داد: " اگر می‌خواهید این مار ها آرام شوند و شما را اذیت نکنند، باید هر روز جوانی را ب*کشید، از مغز سر او غذایی درست کنید و به مار ها بدهید. آن وقت، آن ها کاری با شما ندارند. " از آن روز به بعد، ماموران ضحاک، هر روز جوانی را می‌گرفتند و به قصر او می‌بردند. بعد، او را می‌ک*شتند و مغز سرش را به مار ها می‌دادند. روزها و هفته ها می‌گذشت و تعداد جوانان کمتر و کمتر می‌شد. مردم از دست ضحاک ستمگر، بسیار ناراحت و نگران بودند.

اما بشنوید از سرزمین ایران. در آن روزگار بر ایران شاهی دانا به نام جمشید حکومت می‌کرد که به فکر آبادانی کشورش بود. او راه های زیاد و ساختمان های زیبایی می‌ساخت. جمشید به کمک آتش، آهن را نرم کرده و با آن ابزار های جورواجوری ساخته بود. او بافتن پارچه و دوختن لباس را به مردم یاد داد. آدم ها، جn ها و پری ها، همه از جمشید فرمان می‌بردند و در کار ها کمکش می‌کردند. اما جمشید هم رفته رفته مغرور و مغرورتر شد. او روزی همه بزرگان و دانشمندان ایران را در قصرش جمع کرد و به آن ها گفت: " ای مردم ایران! همه می‌دانید که هر چه دارید از من است. وسایل زندگی شما، لباس ها و کفش هایتان، غذایی که می‌خورید و خانه هایی که در آن زندگی می‌کنید، همه مال من است. همه می‌دانید که هیچ پادشاهی به قدرت و بزرگی من نبوده است. پس باید بدانید که این جهان هم به اراده و دستور من ساخته شده است و من خدای شما هستم. " وقتی جمشید گفت که خداست و این گناه بزرگ از او سر زد، خدا هم دیگر به او کمک نکرد. مردم هم که این حرف ها را شنیدند، از او بدشان آمد و فرمانش را اطاعت نکردند. در آن زمان، ضحاک که دشمن ایرانی ها بود، فهمید که مردم از دور جمشید پراکنده شده اند. به همین خاطر، سپاهش را جمع کرد و به ایران حمله کرد. جمشید که تنها شده بود، شکست خورد و فرار کرد و ضحاک شاه ایران شد. از آن پس، ضحاک بر مردم ایران هم ستم می‌کرد و جوان های ایرانی هم به دست او اسیر و کشته می‌شدند و مغز سرشان خوراک مار های او می‌شد.

پادشاهی ضحاک، هزار سال طول کشید. در این مدت، راستی و درستی از بین رفت و افرادی نادان بر ایران حاکم شدند. هنر، اخلاق و رفتار خوب از بین رفت و مردم به طرف کار های ناپسند و جادوگری روی آوردند. شجاعت پیدا نمی‌شد و حتی دیگر کسی جرئت نداشت از ظلم ضحاک حرف بزند.

مدت ها گذشت تا این که شبی از شب ها ضحاک خواب عجیبی دید. در خواب دید که چند مرد جوان به قصر آمدند، او را گرفتند، با گرز بر سرش کوبیدند و به زندانش انداختند. ضحاک که خیلی ترسیده بود، از خواب پرید و فورا خوابگزار‌ هایش ( در گذشته افرادی بودند که خواب پادشاهان را تعبیر می‌کردند و نام آن ها خوابگزار بود ) را خبر کرد. خوابگزار ها آمدند و کنار تخت ضحاک ایستادند و او خوابش را برای آن ها تعریف کرد. خوابگزار ها به فکر فرو رفتند. خواب ضحاک معنیِ خوبی نداشت و آن ها می‌ترسیدند که حقیقت را بگویند. ضحاک منتظر بود. بالاخره، پیرمردی شهامت به خرج داد و گفت: " ای شاه! از بین مردم ایران، جوانی پیدا می‌شود و به جنگتان می‌آید، شما را شکست می‌دهد و به زندان می‌اندازد. " ضحاک ترسید و پرسید: " این جوان کیست و پدرش چه نام دارد؟ " خوابگزار گفت: " نام او فریدون و پدرش آبتین است. " ضحاک دستور داد تا آبتین را پیدا کنند. مامورانِ ضحاک، آبتین را گرفتند و به قصر بردند. آن ها که فهمیده بودند آبتین پسری ندارد، به دستور شاه ظالم، او را ک*شتند و از مغز سرش برای مار ها غذا پختند. ولی همسر آبتین حامله بود و به خواست خدا پسری به دنیا آورد و نامش را فریدون گذاشت. فرانک، مادر فریدون، که از ضحاک خیلی می‌ترسید، کودکش را برداشت و از شهر فرار کرد. فرانک به مزرعه ای دور افتاده رفت و نوزادش را به صاحب مزرعه سپرد تا او را بزرگ کند. صاحب مزرعه پیرمرد مهربانی بود و فریدون با مراقبت های او روز به روز بزرگ و بزرگ تر شد. پیرمرد، فریدون را خیلی خوب تربیت کرد. به او اسب سواری و تیر اندازی یاد داد و از آن کودک، جوانی عاقل و نیرومند ساخت. روزی از روز ها، فریدون نزد مادرش رفت و پرسید: " پدر من کیست؟ نام او چیست و حالا کجاست؟ " فرانک جواب داد: " پدرت آبتین نام داشت و مردی مهربان و آزاده بود، ولی ضحاک او را ک*شت و از مغز سرش برای مار های دوشش غذا پخت. " فریدون از شنیدن این حرف، خشمگین شد و گفت: " من به جنگ ضحاک می‌روم و انتقام خون پدرم را می‌گیرم. "

فرانک گفت: " پسرم! این کار خطرناک است. ضحاک سربازان زیادی دارد و تو تنهایی. باید از مردم کمک بگیری. باید مردم را با خود همراه کنی. " از آن طرف، ضحاک که از پیشگویی خوابگزاران می‌ترسید، به فکر چاره افتاد. او بزرگان کشور را جمع کرد و به آن ها گفت: " همه می‌دانید که من دشمن بزرگی دارم. او مرا ستمگر و بی‌رحم می‌داند. از شما می‌خواهم که نامه ای بنویسید و گواهی بدهید که من شاه عادل و مهربانی هستم. " بزرگان ایران از ترس ضحاک، نامه ای نوشتند و گواهی دادند که ضحاک شاه خوب و مهربانی است. اما ناگهان از میان مردم، مردی بلند شد و فریاد زد: " این حرف دروغ است. تو بی‌رحم و ستمگری. " ضحاک که تعجب کرده بود، پرسید: " تو کیستی که از قدرت من نمی‌ترسی؟ " مرد جواب داد: " من کاوه، آهنگر فقیری هستم. همین امروز، مامورانِ تو پسران مرا گرفتند تا آن ها را بکشند و برای مار هایت غذا درست کنند. "

ضحاک دستور داد که پسران آهنگر را آزاد کنند. بعد، از او خواست که گواهی بدهد ضحاک ستمگر نیست. ولی کاوه آن نامه را پاره کرد و بر زمین ریخت. بعد هم از قصر بیرون آمد. مردم که این خبر را شنیدند، خوشحال شدند و دور کاوه را گرفتند تا به او کمک کنند. کاوه، فریدون را می‌شناخت و می‌دانست که او آماده جنگ با ضحاک است. کاوه آهنگر تصمیم گرفت به کمک فریدون برود. او پیشبند آهنگریش را باز کرد و آن را بر سر نیزه بست و به طرف خانه فریدون رفت. مردم هم دنبالش به راه افتادند. کاوه آهنگر و مردم، بیرون خانه فریدون جمع شدند. فریدون که منتظر کمک مردم بود، خود را برای جنگ آماده کرد.

مردم به دستور او اسب ها، گاو ها و شمشیر های خود را آوردند. وقتی همه چیز آماده شد، فریدون فرمان حرکت داد و همه به طرف کاخ ضحاک به راه افتادند. پس از مدتی، مردم به کاخ رسیدند و دور تا دور آن را گرفتند. چون دیو ها و جادوگر های زیادی در سپاه ضحاک بودند، جنگ سختی در گرفت. بلاخره فریدون و ایرانیان، سپاه ضحاک را از بین بردند و خود او را گرفتند. به دستور فریدون، دست و پای ضحاک را بستند، او را بر اسبی سوار کردند و به کوه دماوند بردند و در غاری تاریک زندانیش کردند. به این ترتیب، مردم از ستم ضحاک نجات پیدا کردند و فریدون شاه ایران شد. او به هموطنانش گفت: " اکنون باید همه ما، از سرباز و کشاورز گرفته تا صنعتگر و دامدار، دست در دست هم بگذاریم و ایران را دوباره آباد کنیم. " فریدون سال های سال پادشاه ایران بود و در دوران او مردم به خوشی و خوبی زندگی می‌کردند.

"عکس ضحاک"

"عکس کاوه"

"عکس فریدون"