هرگز او را نخواهم دید .

شبی بارانی در پاریس است و چراغ های بندرگاه کم‌ سو او باید پیش از برف زمستانی عشقش را در پاریس رها کند .

در یک خیابان خلوت پاریس در آغوشش می‌گیرد که بگوید ما باز هم با یکدیگر دیدار خواهیم کرد آنگاه که خیابان شانزده لیزه پر از گل شود ؛

"چندوقت" دختر گفت "چندوقت ، و آیا عشقت به همین قدرت خواهد بود؟ وقتی آنطرف دریایی ، آیا قلبت مرا به یاد خواهد آورد؟.."

او چیزی گفت تا فقط خیال دختر را راحت کند "ما هنوز عاشقیم در کنار رنگ های بهاری و بعد.. و بعد عشق ما دوباره شکوفا می شود"

او می‌دانست که حرف های عاشقانه اش تنها برای خوش آیند اوست و حالا چراغ های پاریس کم سو می شوند و خاموش و از حالت چراغ ها میفهمم که دیگر هرگز او را نخواهم دید...