تنهایی ننگ آورش.

من برای خوشبختی ساخته نشده بودم.

اشک ها که ما را به هم پیوند میداد.

خودش را درهم و بی‌معنی و بی‌هویت می‌پندارد؛ به دنبال تصویری از خودش می‌گردد.

هر روز با نگاهش سقف را سوراخ می‌کرد و خود را در حال پروازی بیهوده در آسمانی خالی می‌دید.

همان لحظه که دور و برم را نگاه کردم همه چیز عین گذشته شد؛ خاکستری و تیره.