سایه ای در تاریکی شب...p³

آلیس کتابش را زیر بغلش گذاشت و گونه مادرش را بوسید《دوستت دارم!》سپس از در به سرعت خارج شد. امیلیا دستانش را دور کمرش گذاشت و نتوانست به دخترش لبخند نزند،خیلی زود بزرگ شد،اما هنوز همان دختر بازیگوش،لجباز،مهربون و باهوش بود...هيچوقت این ویژگی هایش از بین نمی‌رفت و این ویژگی ها، او را خاص تر میکرد. آلیس مانند همیشه به سمت جنگل میرفت،ناگهان یک پیرمرد جلویش ظاهر شد و با قیافه ای عبوس به آلیس خیره شد.

آلیس از ترس ناگهانی خشکش زد،پیرمرد نزدیک تر آمد و شروع به صحبت کرد《اینجا چیکار میکنی جوون؟ نمیدونی نباید بیای اینجا؟》 وقتی صحبت میکرد،آلیس متوجه شد پیرمرد فقط یک دندان دارد و این لحن پیرمرد را ترسناک تر میکرد،آلیس سعی کرد خودش را جمع و جور کند؛《خب...من همیشه میام به این جنگل...درواقع جز عادت هامه...شما کی هستین؟》 پیرمرد شلوارش را تا روی شکمش کشید و یک سوت بلندی با دستش زد،آلیس سرش را به سمت بالا برد و عقابی را دید که به سمت پایین اوج میگرفت،عقاب روی شانه پیرمرد نشست و همانجا ماندگار شد،پیرمرد با دستش گردن عقاب را نوازش کرد و سپس به آلیس پاسخ داد

《مراقب اطرافت باش،خیلی ها به این جنگل اومدن و دیگه به روستاشون برنگشتن!》 آلیس سعی کرد آب دهانش را قورت دهد اما انگار گلویش بسته شده بود! نمیدانست چرا پیرمرد آنقدر عجیب است《جواب سوالم رو ندادید...شما کی هستین...؟》پیرمرد رو به پشت کرد و با صدایی که شبیه به زمزمه بود پاسخ داد《قبلا جز همین مردم روستا بودم اما الان نه...فهمیدم که برای زندگی با اونا،خیلی هاشون احمقن...》 او در یک چشم به هم زدن با عقابش در سایه های جنگل ناپدید شد. آلیس کتابش را سفت چسبید و تصمیم گرفت امروز به جنگل نرود...نه بعد آن حرف های پیرمرد! با آنکه مکالمه کوتاهی داشتند اما همین مکالمه کوتاه ستون فقرات آلیس را به لرزه انداخته بود.

او شروع به حرکت سمت خانه کرد،در فکر فرو رفت...پیرمرد حتما چیزی می‌دانست که کسی از آن خبر نداشت،منظورش از اینکه خیلی ها برنگشتند چه بود؟ پس چرا خودش به جنگل رفت؟ باید این ماجرا را برای خانواده اش تعریف میکرد...؟ نه امکان نداشت! اینجوری محدودیت های بیشتری برای او اضافه میکردند،فعلا باید سکوت میکرد تا بعدا خودش این مسئله را حل کند...