داستان کوتاه ۱

داستان کوتاه از زبان یک دختر (نوشته یک ذهن عجیب)

روزی وسط جمعیت،دیدم یکی بهم نگاه های کوتاهی می اندازه. اذیت نشدم،حال هم نکردم.نمیدونمم چی شد که یهو با ترش رویی گفتم:چیه،چیزی شده؟بفرمایین؟ یه نگاهی بهم کرد،اخماش رفت تو هم.هی رفت تو هم،هی رفت تو هم. آخرش گفتم:اقا!! ظاهرا خیلی عصبی هستی.یه نفس عمیق بکش. گوش نکرد.انگار بیشتر داشت عصبی می شد. مردی که داشت از پشتم رد میشد،با خنده گفت:ولش کن تو.بزار آسوده باشه.

برگشتم سمت طرف،با نگاهم دنبالش کردم و تو دلم به حرفش خندیدم. دوباره به طرف زل زدم و دست به سینه و حق به جانب گفتم: ببین عمو جان،من آدمش نیستم برو جای دیگه دنبالش بگرد.فهمیدی؟؟؟ مرتیکه جوابی نداد. تا اینکه یکی از پشتش رد شد و اومد جلو.

گفت: خانم! سه ساعته چی میخوای اینجا؟،این مانکنه ماست. گفتم: آقا،چشماش تکون خورد،اخم کرد. گفت: کدوم اخم و چشم ؟! چی خوردی شما! این اصلا عینک داره. گفتم: خب باشه،آدم از پشت عینکم می تونه نگاهارو بفهمه گفت: ولم کن بابا،دیوونم کردی رفت داخل مغازه و درو بست.

دستمو مشت کردم و گفتم:بزنم شیشو بیارم پایین که صدای اعتراض آرامی شنیدم:از دار دنیا یه مانکن هم سهم من نبود.هعی گفت و رفت. آهی کشیدم و برای لحظه آخر،نگاهش کردم.دیدم نیشخندی زد.زد،مطمئنم. مگه میشه بدنی باشه و روحی به دنبالش نباشه!!پس این روحای سرگردان کجا میرن؟؟؟؟