خودبیمارانگاری

تا به حال در اطراف خود دیدین که بعضی از آدم های رندوم که با آنها به صحبت می‌پردازید،خودشون رو به بیماری های مختلفی نسبت میدن؟در صورتی که از سلامت کامل برخوردار هستند.برخی از آنها برای جلب توجه و برخی دیگر به دلیل اینکه به اختلال روانی «خودبیمارانگاری» مبتلا هستند این رفتار را دارند...در ادامه بیشتر به این بیماری می‌پردازیم.

این تصور هنگامی بیماری شمرده می‌شود که نزدیک به ۶ ماه از شروع آن گذشته باشد و علی‌رغم تأیید سلامت بدن توسط پزشک، فرد هنوز بر بیمار بودنش اصرار داشته باشد، تا آنجا که ترس از بیمار بودن، او را دائم به مراکز درمانی گوناگون بکشاند که به آن سندرم بیمار خیالی نیز گفته می‌شود. علل عمدهٔ آن دو مورد است، که یکی اضطراب و دیگری افسردگی است.[۴] درمان آن با داروهای ضداضطراب و مشاورهٔ روان‌شناسی ممکن است.

برای گذاشتن تشخیص این بیماری افراد باید هر پنج ویژگی زیر را داشته باشند: مشغولیت ذهنی زیادی دربارهٔ ابتلا به یک بیماری جدی داشته باشند. علائم جسمی وجود نداشته باشد؛ یا درصورتی که علائمی جسمی وجود دارد از حداقل شدت برخوردار باشند و اگر یک بیماری طبی وجود دارد یا احتمال واقعی خطر برای ابتلا به آن وجود دارد نگرانی و نشخوار فکر دربارهٔ آن بیش از حد باشد و تناسبی با وضعیت نداشته باشد. فرد دارای سطوح بالایی از اضطراب نسبت به سلامتی خود باشد و به آسانی در ارتباط با وضعیت سلامتی خود نگران می‌شود. فرد به انجام فعالیت‌های افراطی در مورد سلامتی خود می‌پردازد. (بررسی دائمی بدن برای یافتن نشانه‌ای از بیماری) یا رفتارهای اجتنابی نامتناسب دارد (مثلاً از رفتن به مطب پزشک اجتناب می‌کند). این مشغولیت ذهنی در مورد بیماری باید حداقل شش ماه ادامه داشته باشد.

درمان بیماران معمولاً نسبت به درمان روان‌پزشکی مقاوم هستند. روان‌درمانی گروهی، معمولاً سودمند واقع می‌شود چون این درمان، جوی تعاملی و حمایتی را به‌وجود می‌آورد که سبب می‌شود تا میزان استرس این افراد کاهش یابد. مدل درمان برای این اختلال بر نقش اجتناب و رفتارهای ایمنی بخش به‌عنوان عوامل حفاظت‌کننده در مقابل اضطراب بیماری تأکید می‌کند. خودبیمارانگاری با نشانگان مونشهاوزن متمایز است، چراکه در اختلال خودبیمارانگاری، خود فرد آگاهانه علایم بیماری را جعل نمی‌کند و تلاشی آگاهانه برای تقلید یک بیماری از خود بروز نمی‌دهد.