ماتیلدا ؛

پدر و مادرها حتی اگر فرزندشان بدترین موجود عالم باشد. باز گمان می کنند تحفه ای بی همتاست بعضی از آنها از این هم فراتر می روند و گمان میکنند رگه هایی از نبوغ در فرزندشان هست.

آنها معمولاً از هوش سرشار بچه هایشان برای ما سخن میگویند. معلمان مدرسه در چنین مواقعی خیلی رنج می کشند.

آنها با این که می دانند این تعریف و تمجیدها هیچ نسبتی با هوش این دانش آموز ندارد، مجبورند همین طور گوش بدهند و با تکان دادن سرشان تأیید کنند در ظاهر بخندند و در باطن غصه بخورند.

اگر من معلم بودم برای این والدین چیزهایی می نوشتم و به آنها نشان می دادم که اوضاع آن قدرها هم گل و بلبل نیست مثلا مینوشتم پسر شما ماکسیمیلیان جدا افتضاح است.

خدا کند کسب و کار خانوادگی داشته باشید که بتوانید بعد از ترک تحصیل آن جا بچپانیدش و گرنه محال است جای دیگری کاری گیرش بیاید

گاهی به پدر و مادرهایی بر میخوریم که نقطه مقابل گروه قبلی هستند. هیچ عشق و علاقه ای به فرزندشان نشان نمیدهند...

که دختری باهوش بود پدر و مادرش از این دسته بودند و چنان سرگرم زندگی خود بودند. که متوجه زیرکی دخترشان نشده بودند.... او دلش برای خواندن کتاب پر می زد...