خیال و خیال و خیال

من در خیالم،به او سلام دادم و با او هم صحبت شدم. باهم از تمام چیزهای مورد علاقمان صحبت کردیم. از اخرین کتابی که خواندیم،اخرین فیلمی که به تماشا نشستیم،اخرین موسیقی مورد علاقمان. در خیالم متوجه شدیم نکات مشترک زیادی داریم و به صحبت ادامه دادیم.

در مورد عقایدمان بحث کردیم و در اخر لبخند زدیم. در خیالم او هم بدش نمی امد هم صحبت من باشد. او هم روزهای افتابی را دوست داشت و هم بارانی را و من هم برفی و هم بهاری. در خیالم به او درباره اینکه انقدر ها هم که بنظر میرسد سکوت را دوست ندارم صحبت کردم و او درک کرد. در خیالم او هم از افکارش گفت و من گوش دادم.

در خیالم صحبت با او برایم راحت بود و کم کم صحبت با بقیه هم به سختی قبل نبود. در خیالم دیگر انقدر تنها نبودم،انقدر سکوت برایم حاکم نبود،سکوتی که فقط برای من بود،کمرنگ تر شده بود. در خیالم این اتفاقات فقط در حد خیال نبود،از نوشته ها و جملات واقعی تر شد،خیلی واقعی تر.

در خیالم هم میدانستم چقدر از خیالم که واقعی نیست بدم می اید. ولی این باعث نشد از خیالم دست بکشم. انقدر خیال کردم که درش گم شدم. حالا نه در خیالم،در واقعیت،همه جا حتی از قبل هم ساکت تر شد. به هر حال،بازهم خیال کردم.