Nightmare p¹

من تصمیم گرفتم که یه مجموعه ای رو بنویسم به اسم سری nightmare با داستان های کوتاه که موضوعات جداگانه داره و توش اول سرگذشت اون آدم هارو بیان می کنه و بعد کابوس هاشونو به تصویر می کشه همونطور که میدونید خواب های ما همگی عجیبن و سر و ته ندارن و من گفتم چرا از این موضوع استفاده نکنم؟ میتونم یه مجموعه جالب بسازم که خیلی از افراد ممکنه خوششون بیاد ادامه رو داشته باشید. انتقاد و پیشنهاد هم مورد استقبال قرار می گیره و خوشحال میشم ایده هاتونو برای قسمت های بعد باهام به اشتراک بزارین

آخرین بار متنی که نوشته ام را ویرایش می کنم. ما دیگر نمی توانیم دوست باشیم! او همیشه مشکلات روحی زیادی داشت و این باعث می شد پرخاشگر باشد. نمی فهمم چرا، اما ما آنطور که با بقیه کنار می آمدیم نمی توانستیم با هم کنار بیاییم به عبارتی آبمان در یک جوی نمی رفت. دائم در تلاش بودیم که ثابت کنیم ما می توانیم دوست بمانیم اما در واقع داشتیم تلاش میکردیم حقیقت را از خودمان پنهان کنیم. این اتفاق دیر یا زود می افتاد یعنی پایان رابطه دوستانه ما! برخی مواقع خیلی بد رفتاری می کرد و این باعث شد که تقریبا از او متنفر شوم. اما نمی توانم بگویم هنوز هم دلم برایش تنگ نمیشود. شاید هنوز هم منتظرم بگوید که هنوز هم راهی هست! می توانیم با هم دوست بمانیم. تا همیشه! خودم را درک نمیکنم همزمان هم دوستش دارم و هم از او بدم می آید. متن را برایش میفرستم. متن خداحافظی! به اسمش نگاه می کنم. اسمی که قبلا با گل و قلب و ستاره تزئین شده بود اما اکنون فقط آتناست. ساده و معمولی. بر خلاف انتظارم در جا پیامم را می بیند. او هم پیامی بلند بالا برایم میفرستد. انتظار داشتم اصرار کند که با هم بمانیم اما انگار او هم می دانست ما نمیتوانیم با هم بمانیم. او هم خداحافظی کرد! اشکم جاری می شود. گوشی ام را خاموش میکنم و پتو را روی خودم می کشم. سعی میکنم بار سنگین روی قلبم را فراموش کنم. کم کم پلک هایم سنگین میشود و به خواب عمیقی قرو می روم

در حیاط مدرسه ایم. انگار دوباره روز اول مدرسه است. آتنا درست در کنارم ایستاده است. لپم را می کشد. و با خنده می گوید: سنجاب کوچولو! منظورت از اون پیام چی بود؟ ما همیشه ما هم دوست می مونیم. لبخند می زنم و بغلش می کنم. اما چیزی انگار درست نیست! همه جا تار است حتی قیافه او هم همینطور! از اطراف میتوانم چند نفر را ببینم اما اصلا هیچ چیز را نمی توانم درست ببینم. نور عجیبی از آسمان می آید. گویی نور خورشید چند برابر شده و به طرفم می آید. سرم را با لبخند بامزه اش نوازش می کند. دیگر آنجا نیستم جایی هستم که نمی دانم کجاست. همه چیز سیاه است. بدنم سنگین می شود. نمی توانم تکان بخورم. می خواهم از ترس گریه کنم اما با وجود بغض شدیدی که گلویم را گرفته نمی توانم واکنشی نشان بدهم. به خودم می آیم. روی تختم نشسته ام. آتنا جلوی در است و می توانم صدای هق هقش را بشنوم و جریان اشک هایش را ببینم. دوباره دچار همان حس مسخره می شوم. بغض دارد خفه ام می کند اما انگار نمی توانم گریه کنم. سعی می کنم به سمتش بروم. بدنم قفل شده و پاهایم به زمین چسبیده است. فاصله میان تخت و در به طرز عجیبی زیاد می شود و باعث می شود تلاشم را برای بلند شدن از تخت بیشتر کنم. آتنا از اتاق بیرون می رود و در به بخشی از دیوار تبدیل می شود. متوجه باز بودن پنجره می شوم؛ آخرین راه باقیمانده! به پایین نگاه می کنم و دوباره متوجه آتنا می شوم که در حال رفتن است. نه! نباید بگذارم برود! یه جوری جلویش را می گیرم و نمی گذارم ترکم کند! نه حق ندارد برود! حق ندارد این دوستی را خراب کند! هیچ چیز برایم مهم نیست فقط باید یک جوری مانع رفتن او شوم. بدون فکر کردن از پنجره می پرم.

با شوکی ناگهانی از خواب می پرم. انگار همین الان داشتم از ارتفاع سقوط می کردم. گوشی ام را چک می کنم. پیام جدیدی ندارم. آخرین بازدید اخیرا! انتظار چه چیزی را دارم؟ اینکه بگوید فقط داشته شوخی می کرده؟ من احمق هستم. یک احمق انعطاف ناپذیر. بس کن! بس کن! فقط فراموشش کن؛برگشتی در کار نیست! قطره اشکی نا آشنا از چشمم سر می خورد. گوشی ام را به کناری می اندازم و زیر پتو می خزم. ارزشش را دارد؟ بارانی که از چشمم جاری شده چنین می گوید.

اضافه می کنم داستان های این سری شامل ۵۰ درصد واقعیت ان🎀✨