'دوزخ '

تمام نوشته هایم از تو نیست شده. گویی آنهارا بر شن های ساحل نوشته بودم. به یاد ندارم چه ها اعتراف کرده بودم، حال هم اهمیت چندانی ندارد.

بعد از تو من وار جهنمی شدم غیر قال توصیف، هیچ راه بازگشتی نیست. حتا اگر هم باشد هم ذهنم چیز دیگری می گوید.

آه، مگر تو بازیچه من و رفتار های دیوانه وار و احمقانه منی؟! رهایت کردم تا نجاتت بدهم.

روزی دوباره وقتی درمان شدم برای در آغوش گرفتنت باز میگردم، می توانی به اندازه تمام لحظات و دل پرت به فوش و ناسزا بکشانیم و من با لبخند و اشک دو باره در آغوشت زنده می شوم.