زندگی!

حوصله ی بلند شدن از صندلیِ چوبیش رو نداشت،پس بیخیال بستن دریچه ی پنجره شد و اجازه داد باد موهای لختش رو برقصونه.

انقدر خسته و بی حوصله بود که حتی حوصله ی کنار زدنِ موهای پخش شده ی روی صورتش رو هم نداشت.

دیدی؟هیچوقت کسی منتظرت نیست،زندگیِ تو روتینِ و سبکی داشت که حتی اگه کسی که ترکت میکرد مقصر بود،طوری رفتار میکرد که انگار تو گناه کاری.

زندگیِ تو طوری بود که همون اول راه فهمیدی جواب خوبی رو با خوبی کردن نمیدن،اما بازم خوبی کردی.

داری تظاهر میکنی،نه به خوشحالی،به یه رفتارِ اشتباه! به یه رفتاری که به اون آدم گناه کار نشون میدی که نه!تو اصلاً به من آسیب نزدی تو هیچ کاری نکردی تو خیلی خوبی.

در حالی که با دیدن اون آدم دلت آتیش میگیره،قلبت تیر میکشه. فقط یک تجربه باعث شد دیگه نخوای یار و رفیقی پیدا کنی،داشته باشی.

ظاهرت همونه،رفتارت همونه،لبخندت همونه. اما درونت چی؟قلبت چی؟ اونا هم همونه؟ خسته نشدی از اینکه تلاشات دیده نمیشه و فقط اشتباهاتت رو میکوبن تو سرت؟ کاش از همون روز اول یاد میگرفتی برای خودت زندگی کنی دختر.