💭 : زاده برای تنهایی؛

عشق ما رو توی یک اتاق تاریک حبس کرد اتاقی که نه در داشت؛ نه پنجره! هر دفعه که خواستم خودم رو با منطقم توجیه کنم؛ بازم نشد. هیچ حرفی برای گفتن نداشتم؛! هیچ دلیل منطقی وجود نداشت! هر دفعه ذوق عشق رو داشتم و هر دفعه هم به خودم آسیب میزدم؛ ولی چرا هیچ وقت پشیمون نمیشم....

درد میکشیدیم؛ دلمون میشکست، هنوز هم نمی فهمم داریم برای چی تلاش میکنیم. میخوایم ترکش کنیم. با دلی سرشار از درد و چشم هایی که هیچ وقت به راحتی بسته نمیشوند؛ هر بار سعی میکنیم از اول شروع کنیم موفق نمیشیم.... این همون چیزی بود که همیشه منتظرش بودیم؟

شاید همش دروغ بود.... اونقدر ها هم مهم نیست. به هرحال وقتی این نامه رو بخونی؛ کسی نیست که بخواد بهت بگه"نه! منظورش این نیست!" اگه قراره با این درد اینجا رو ترک کنم؛ پس دیگه چه اهمیتی داره؟ این دفعه اونقدر تکرارش میکنم تا دیگه جایی برای جبران اشتباهات باقی نمونه!....

فقط میخوام بگم در تمام این مدت ما دختران دلباخته ای بودیم که هیچ وقت جرعت کندن ریشه عشق رو نداشتند؛ ما از زیبایی شکوفه های عشق شگفت زده شدیم و برگ هاش رو آب دادیم؛ غافل از این که یک روز این گیاه به قدری رشد میکنه که دیگه وجودی برای ما باقی نمیمونه!....

من با درد عشق بزرگ شدم من بدونم این درد؛ هیچی نیستم ولی ما زاده شدیم تا تنها باشیم.... پس چرا هنوز دنبال عشق میگردیم؟...