چراغ امید برای همیشه خاموش شد...

صدای جیغ های مادرش می آمد... پدرش،گویی در شوک ابدی باقی مانده بود،و برادرش...برادرش به تختی که خواهرش روی آن دراز کشیده بود و ملاحفه ای سفید رنگ که کامل بدنش را پوشانده بود خیره ماند...او نمیتوانست تصور کند که دیگر خواهر کوچکش در این دنیا نیست...تمام خاطرات در ذهنش مثل بادی گذشت...

روز هایی تابستانی که هردو به حیاط خانه شان می‌رفتند و روی تابی که پدرشان برای آنها ساخته بود می‌نشستند را به یاد آورد...روز هایی که خواهرش با گریه پیش برادرش می آمد و با هق هق میگفت《 پسران کوچه دوباره به من قلدری کردند! 》 و برادرش  می‌خندید و به او با خوش رویی جواب میداد《 تو باید یاد بگیری که از خودت دفاع کنی...نگران نباش! خودم به تو آموزش میدهم! 》در آن زمان،آنها هروز با هم تمرین میکردند...روزی که خواهرش توانست آن قلدر ها را شکست دهد،برادرش فقط یک چیز گفت《 بهت افتخار میکنم! 》

او نمیتوانست باور کند که خواهرش رفته است...نه...او نمرده بود! باور نمیکرد! امید داشت که خواهرش فقط در یک خواب عمیق است و به زودی بیدار میشود...اما زمانی که دکتر آمد و دستش را روی شانه ی او گذاشت و گفت《 من خیلی متاسفم که نتوانستم او را نجات دهم...اما به او قول دادم که حرف آخرش را که مربوط به تو بود،الان بگویم...او در دقایق زندگی اش به تو فکر میکرد...از تو حرف میزد،او گفت که قوی بمان،نمی‌خواهد اشک های تو را ببیند،می‌خواهد تو همان برادری باشی که در گذشته قوی ترین پسر بود! 》

دکتر پس از اتمام حرفش،از پیش او رفت...چشمان پسر روی خواهرش ماند،نمیتوانست جلوی ریزش اشک هایی که در حال ریختن بودند را بگیرد،بغض او را امان نمیداد. چطور می‌توانست مثل گذشته قوی باشد؟ چطور می‌توانست بدون خواهرش قوی باشد؟ پس چه کسی قرار است در آینده به او قوت قلب بدهد...؟ فهمیدن و درک آن خوب نبود،او مجبور شد چراغ امیدش را خاموش کند .