پایان طلوع

خیره به سیاهیِ بی‌انتهایِ شب بود ، در ذهنِ خودش به مرگِ عجیبی مرده بود و این مرگ با اسارتی که در ذهن داشت شکل گرفته بود .

بدون هدف ، به گوشه‌ای ازاتاق خیره شده بود . صداهای توی سرش مدام و مدام تکرار میشد و باعث می‌شد بدونِ توجه به گذر زمان ، به بنایِ فرو ریخته‌ی اعتمادش فکر کند .

به غمی که بند نمی‌آمد و تا ابد ادامه داشت . به شبِ تاری فکر میکرد که سحر داشت ، اما طلوعی در کار نبود . انگار تنها چیزی که می‌توانست روحِ او را حداقل برای چند ساعت از فکرهای بیهوده رهایی بخشد ، خوابی آشفته بود ؛

گرچه در بیداری نیز مرده وار زندگی می‌کرد . اندوه او را از همه‌چیز تهی ساخته بود و این‌بار دیگر طلوعی در کار نبود . . .