چشمهایش

خشم را به وضوح در چشمان سرخش می‌دیدم ، مشت هایش را به دیوار میکوبید تا شاید نجات یابد عرق کرده بود و موهایش در هم بود به من نگاهی کرد و در جواب گفتم :« فایده ای ندارد ، بیا کمی با هم هم‌صحبت بشویم » اما انگار جمله گوشش نم رسید و باز به کارش ادامه میداد ، دست هایش رنگ خون را گرفته بودند. ، سیاه سیاه ، اما قلبش سیاه نبود ، قلب به به اندازه ی یک دریای بی انتها پهناور و عمیق بود و آرام ، حتی موجی در آن نبود اما از وقتی که در این سلول سرد گرفتار شده دل دریایی اش به سنگ تبدیل شده

چندین شب گذشته بود و شمار روز ها از دستم در رفته تازه شب شده بود و نور ماه به چهره ی سرد و بی روحش میتابیدند برف می بارید و هوا سرد بود نگاهش کردم و گفتم :« تو همچون برف سفیدی اما سرد !» سعی می کردم با کنار هم قرار دادن واژه ها کنار هم جملاتی بسازم که ذهن او را آرام کند اما چنان واژه هایم مبهم بودند که باعث میشد تا حالش بد تر شود ،

در یکی از شب ها من از سلول در آمدم و آزاد شدم و تا خواستم اولین قدم را بردارم وجدانم اجازه نداد . ایستادم در این حین مرا با تعجب نگاه کرد و آخر سر گفت :« اشکال ندارد بدون من برو » من هم عاقل بودم هم احمق اما تصمیم درستی بود که او ل تنها نگذاشتم تا ناگهان روزی از فرط تنهایی روحش را به مرگ ببخشد ، آزادی را رد کردم و حبس در سلول زمان را به آزادی ترجیح دادم ، سلولی که زمان آرام میگذرد و گاهی هم بی معنا است

پرستو ها کوچ کردند و روز ها گذشت و فصلی دیگر در انتظار ما بود ، خوابیده بودیم که ناگهان با صدای جر جر در بیدار شدیم ، وقت آزادی بود ، و ما پس از مرگ به جهان بعد مرگ زیر شکوفه های گیلاس در بهار قدم می‌زدیم