طلوع‌ دشت‌بابونه

موقع طلوع خورشید . روی چمنای بلند و خنک دراز میکشیم و به آسمون که از این زاویه کوچیکه نگاه میکنیم ، ستاره ها کم کم محو میشن و نور زرد و گرم خورشید روی صورتمون میخوره .

بعد چند دقیقه خودمونو جمع میکنیم . گل بابونه ای که اونجا به تنهایی رشد کرده رو به آرومی میچینم و مثل یه گوشواره توی سوراخ خالی گوشت میزارم.میخندی و موهای فرفریت که قهوه ای روشنه و من خیلی دوسش دارم رو با کف دستای استخونیت از توی صورتت جمع میکنی و لپمو میکشی و محکم میخوابونی تو گوشم و میخندیم و پخش زمین میشیم.

این قشنگ ترین طلوعی بود که دیده بودم ، با تو . روی تپه ای که از اونجا میشد کل اردوگاه رو دید ، کل شب بچها رو سوژه میکردیم و میخندیدیم .

من خنده تورو دوست دارم ، مثل دوچرخه سواری توی تابستون با همراه آهنگام منو خوشحال میکنه . نور خورشید به موهای قشنگت میخوره و موهات مثل گل های بابونه توی آفتاب میدرخشن .