سندروم ایمپاستر چیست؟!!!

پنجاه سال پیش، روان‌شناسی به نام پالین کلنس، متوجه مسئلۀ عجیبی شد: بسیاری از دانشجویانش، به‌ویژه دخترها، احساس می‌کردند شایستگی جایگاهی که در آن قرار گرفته‌اند را ندارند و منتظر لحظه‌ای بودند که کسی بفهمد نمره‌هایی که گرفته‌اند یا موفقیت‌هایی که به دست آورده‌اند، حقشان نیست. پالین که خودش نیز این احساس را تجربه کرده بود، این حس را «پدیدۀ ایمپاستر» نامید و مقاله‌ای دربارۀ آن نوشت. برخلاف انتظار این مفهوم در فضای عمومی مثل بمب ترکید و به یکی از ایده‌های بنیادین نگاه ما به وضعیت زنان تبدیل شد...

آیمس که دبیرستانی بوده پیش مادرش درست همان اضطراب‌ها و نگرانی‌هایی را مطرح می‌کرده که کلنس به مادرش می‌گفته. آیمس، به‌خصوص، یادش بود یک بار بعد از امتحان لاتین گریه کرده و به مادرش گفته «می‌دانم خراب کردم» (معادل «کشاورز» را فراموش کرده بوده و چند غلط دیگر داشته). وقتی معلوم شد نمرهٔ الف گرفته، مادرش گفت «نشنوم دیگر در این مورد حرفی بزنی». اما موفقیت او باعث نشد حس خودناباوری‌اش زایل شود، بلکه فقط دیگر دربارهٔ آن حرفی نزد. تا اینکه با کلنس آشنا شد.

یک شب برای تعدادی از دانشجویان اوبرلین مجلس رقصی ترتیب دادند. اما دانشجویان دمغ بودند و می‌گفتند «فکر می‌کردیم قرار است چیزی یاد بگیریم». دانشجویان دائم گوش‌به‌زنگ بودند و چنان عزم راسخی در جلوگیری از احتمال غفلت و بی‌توجهی داشتند که حتی یک شب هم نمی‌توانستند خودشان را رها کنند. پس کلنس و آیمس مهمانی را به کلاس درس بدل کردند؛ صندلی‌ها را گِرد چیدند و بچه‌ها را تشویق کردند حرف بزنند. کلنس و آیمس، پس از شنیدن اعتراف تعدادی از دانشجویان مبنی بر اینکه در جمع هم‌کلاسی‌های زرنگشان احساس «حقه‌بازی» می‌کنند، اسم این احساس را «پدیدۀ ایمپاستر» گذاشتند...

آن‌ها پنج سال با بیش از صدو‌پنجاه زنِ «موفق» گفت‌وگو کردند: دانشجویان و اعضای هیئت‌علمی دانشگاه‌ها و متخصصان رشته‌های مختلف، ازجمله حقوق، پرستاری و مددکاری اجتماعی. سپس یافته‌هایشان را در مقاله‌ای با عنوان «پدیدۀ ایمپاستر در زنان موفق: الگوها و مداخلۀ درمانی» 1 ثبت کردند. کلنس و آیمس نوشتند زنان جامعۀ آماری‌شان فوق‌العاده مستعدِ «احساس درونیِ ارتکاب تقلب علمی» هستند و در وحشت دائمی از اینکه «بالاخره روزی آدم خیلی مهمی خواهد فهمید آن‌ها شیادان علمی هستند» زندگی می‌کنند. اما حقیقتاً روند اکتشاف کلنس و آیمس بود که به آن‌ها کمک کرد این مفهوم را مدون کنند -آن‌ها احساسی را در همدیگر و در دانشجویانشان شناسایی کردند که خودشان در تمام طول زندگی دچارش بودند....