تکه‌هایی از یک کل منسجم.

امید به تغییرِ اتفاق‌ها در گذشته، بیهوده ترین و غم‌انگیز ترین نوع امید است.

"تنهایی" شبیه انسانی نامرئی است که در کنار ما و شانه به شانه‌ی ما همراهمان می‌آید. شبیه فردی است که همیشه حضور دارد اما دیده نمی‌شود. حس می‌شود اما همیشه پررنگ نیست. هست اما ترجیح میدهیم که فکر کنیم نیست..

شخصی که رابطه‌اش تمام شده 'درد' را حس می‌کند اما می‌تواند تصمیم بگیرد و آن را به رنجی بی‌پایان تبدیل کند و عجیب است که انگار در رنج بودن برای ما آشناتر است.

زندگی جریان دارد ، چون انطباق پیدا می‌کند و راه دیگری برای بقا می‌یابد. برای اینکه منطبق شویم باید واقعیتِ شرایط را بپذیریم و برای اینکه واقعیت را درک کنیم باید تمرینِ پذیرش کنیم.