طوفان قرمز ۷

خب اول از همه من‌به همه یه عذر خواهی بدهکارم راستش هیچ ایده ای واسه رمانم نداشتم و راستش یه سوال از همتون داشتم. حس‌میکنم رمانم دیگه خوب نیست و خوشتون نمیاد خواستم بدونم نظرتون چیه خسته کننده شده؟ واقعا اگر اینطوره بگین تا روش کار کنم باز یه نظرسنجی میذارم توش شرکت کنید خلاصه اره دیگه نظرتونو بگین :))))

اگر یادتون رفته پارت های قبلی رو بخونین قشنگا:))))//// گفتم:« پس میخوای انتقام داداشتو بگیری؟» گفت:« میشه گفت یه همچین چیزی.» صدای پوزخند لیلی رو شنیدم و بهش توجهی نکردم. گفتم:« لیلی چرا کمکت میکنه؟!» سم گفت:« خب راستش…» که لیلی حرفشو قطع کرد و گفت:« بهترین دوستشم. ولش نمیکنم…»

یهو یاد طوفان قرمز افتادم، گفتم:« هی، دستای من که بسته اس، حداقل بگین طوفان قرمز چی چیه؟؟!!!» لیلی آروم گفت:« تو می‌گی یا من بگم؟» سم جواب داد:« من باید حواسم به ماشینا باشه. بگو تو.» لیلی گفت:« خب ببین، سال ۱۹۵۹ پسری به نام گراهام دنیا اومد.( بابای سم و دنیل ) پدر این پسر نقش مهمی در سیاستمداری داشت و علاقه زیادی به این موضوع داشت که به پسرش هم سرایت کرد.

این پسر تو سن ۲۰ سالگی قسم خورد که خودش و بچه هاش باید سیاستمدار مهمی بشن. گراهام، عاش.ق پول‌ بود و‌ حرص و طمع یادی برای پول داشت. یه روز جنگی بین چند کشور شکل گرفت و به گراهام گفتن اگر پسرش این جنگ رو‌ببره پول زیادی بهش میدن. حرص و طمع گراهام باعث شد دنیل، برادر بزرگ‌تر سم رو به جنگ بفرسته..

در این لحظه، صدای سم رو شنیدم که نفس عمیقی کشید. بعد از کمی مکث لیلی ادامه داد:« اون زمان دنیل فقط ۱۸ سالش بود و علاقه ای به جنگ نداشت. اما به اصرار پدرش رفت… و خب، برنگشت… بعد از اون سم،» صدای تق بلندی اومد. سم صحبت لیلی رو قطع کرد:« صحبت واسه بعد، فهمیدن نفوذی ایم. دارن بهمون شلی.ک میکنن…»