پیانو

انگشتان باریکات را تماشا می کنم که چنان با ظرافت کلاویه های سیاه و سفید پیانو را فشار می دهند...من نیز می رقصم و می چرخم...می خوانم و می خندم...

گاه به خودم می آیم و می بینم که اتاق در سکوت است و این آواز...آواز مر*گ...ایستادم و سوی تو قدم برداشتم...چرا نمی شنیدم؟ صدای خنده هایت...صدای ترانه ی زیبایت...چرا نمی شنیدم؟ چرا فقط سکوت را می شنیدم؟ سکوتی که با قدم های لرزانم می شکست‌...!

لمست می کنم اما افسوس که دستان من هیچ وقت واقعیت را لمس نکردند...سکوت بود...سکوت مطلق...بودن کنار تو رویا بود...نبود؟

می شکنم سکوت را...می خوانم آواز مر*گ را...میرقصم رقص درد را...می چرخم چرخ غم را...!