تاریخچه ساعت جیبی

در زمان اختراع ساعت جیبی شخصیت معروف مذهبی “جان کالوین” استفاده از جواهرات را در سوئیس ممنوع کرد. این موضوع فرصتی بزرگ برای تاجران سوئیس فراهم آورد. تا بتوانند ساعت جیبی را اختراع و تولید کنند. از لحاظ تاریخی، اولین مدل از ساعتهای جیبی در اواخر سال 1500 میلادی تولید شد و مانند ساعت های اولیه فقط یک عقربه داشت. اعتقاد عده ای از مورخان نیز بر این است که ساعت پومندر قدیمی ترین ساعت شناخته شده در جهان است که توسط پیتر هنلین در حدود ۱۵۰۵ میلادی ساخته شد. از این رو پیتز هنلین به عنوان مخترع ساعت شناخته می شود. این ساعت کوچک و قابل حمل است. با آشکار شدن کاربرد ساعتهای جیبی و محبوبیت آنها، بودجه این صنعت بیشتر شده و در ادامه سبب پیشرفت آن شد.

با شروع قرن هفدهم، سلیقه مردم کم کم عوض شد و مردان شروع به استفاده از ساعت های جیبی به جای آویزکردند؛ اما ساعت زنان تا قرن بیستم به شکل آویزی باقی ماند. گفته میشود که در سال ۱۶۷۵ زمانی که چارلز دوم انگلستان، جلیقه ها را معرفی کرد این اتفاق افتاد. ساعت های آن زمان بسیار مستعد آلودگی بودند. این ساعت ها تنها زمانی میتوانستند از آسیب در امان بمانند که در جیب قرار میگرفتند. شکل انها به صورت گرد و بدون لبه های تیز بود. در حدود سال ۱۶۱۰، از شیشه برای پوشاندن صفحه ساعت های جیبی استفاده میکردند. در دهه ۱۸۰۰، شاهزاده آلبرت، همسر ملکه ویکتوریا، وسیله ای جانبی به نام زنجیر آلبرت را معرفی کرد که برای محکم کردن ساعت جیبی بر روی لباس مردان استفاده میشد. ساعت های جیبی با باز کردن پشت آنها و قرار دادن کلید بر روی یک چوب مربعی و چرخاندن آن، تنظیم شد. مکانیسم زمان سنجی در این ساعت های جیبی، همان مکانیسم ساعت های قرن سیزدهم بود. تلاش برای بهبود دقت ساعت ها، قبل از سال ۱۶۵۷ بر کاهش منحنی گشتاور فنر اصلی متمرکز بود. دو دستگاه برای انجام این کار در ساعت های جیبی ظاهر شدند: Fusee و StackFreed. فیوزها در همه قرن ها استاندارد شدند و تا اوایل قرن نوزدهم مورد استفاده قرار گرفتند

فنر تعادل جهشی بزرگ در دقت ساعت ها در سال ۱۶۵۷ با افزودن فنر تعادل به چرخ تعادل رخ داد، اختراعی که هم در آن زمان بین رابرت هوک و کریستین هویگنس مورد مناقشه قرار گرفت. قبل از این، تنها نیرویی که حرکت عقب و جلو چرخ تعادل را محدود میکرد، اینرسی چرخ بود. فنر تعادل، چرخ تعادل را به یک نوسان ساز هارمونیک، با ضربان طبیعی مقاوم در برابر اختلال تبدیل کرد. این امر، دقت ساعت ها را افزایش داد و میزان خطای چندساعته در روز را به تقریبا ده دقیقه در روز کاهش داد. در نتیجه، از حدود سال ۱۶۸۰ در بریتانیا و ۱۷۰۰ در فرانسه عقربه دقیقه شمار به ساعت اضافه شد. در همین دوره، پیشرفت هایی در تولید مانند ماشین های برش دندان که توسط رابرت هوک ابداع شد، باعث شد تا حجم تولید افزایش یابد. اگرچه تکمیل و مونتاژ تا قرن نوزدهم هنوز با دست انجام میشد.

تنظیم دما و کرنومترها دیدگاه روشنگری به ساعت ها به عنوان ابزاریهای علمی، پیشرفت های سریعی را در مکانیسم های آن به ازمغان آورد. توسعه زمان سنج های دقیق دریایی و یا برای ناوبری های آسمانی، پیشرفت های تکنولوژیکی زیادی را ایجاد کرد که بعدا در ساعت ها مورد استفاده قرار گرفت. در این زمان مشخص شد که یکی از دلایل اصلی خطا در ساعت های دارای چرخ تعادل، تغییر در کشسانی فنر تعادل با تغییر دما است. این مشکل توسط چرخ تعادل جبران کننده دمای دو فلزی که در سال ۱۷۶۵ که توسط پیرلو روی اختراع شد و توسط توماس ارنشاو بهبود یافت، حل شد. اگر دما افزایش یابد، بازوها کمی به سمت داخل خم میشوند و باعث میشود چرخ تعادل سریعتر به عقب و جلو بچرخد و کندی ناشی از فنر تعادل ضعیف را جبران کند. این سیستم میتوانست خطای ناشی از دما را به چند ثانیه در روز کاهش دهد. این تکنولوژی به تدریج در صد سال آینده استفاده شد.شکه های حرکتی که در سال ۱۷۶۰ توسط Jean- Antoine- Lepine اختراع شد، نیروی محرکه ثابت تری را در طول دوره کارکرد ساعت ایجاد کرد و استفاده از آن در قرن نوزدهم باعث منسوخ شدن فیوز شد. کرونومترهای جیبی وساعت های نجومی با عقربه ها و کارکردهای بسیار در این دوره تولید شد.

تولید انبوه در Vacheron Constantine ژنو، Georges- Auguste Leschot، با اختراع ابزارهای مختلف ماشینی، در زمینه تعویض پذیری صنعت ساعت پیشگام شد. در سال ۱۸۳۰، یک لنگر فرّار طراحی کرد که شاگردش آنتوان لشو، بعدا آن را به تولید انبوه رساند. او همچنین یک پانتوگراف را اختراع کرد که درجاتی از استاندارد سازی و قابلیت تعویض قطعات در ساعت های مجهز به کالیبر را ممکن میسازد. بریتانیایی ها در قرن های ۱۷ و ۱۸ در تولید ساعت غالب بودند، اما یک سیستم تولیدی را راه اندازی کردند که محصولات با کیفیت بالا برای نخبگان طراحی میکردند.