شتر دیدی ندیدی

سعدی از دیاری به دیار دیگر می‌رفت. در بیابان خسته و تشنه در حرکت بود، که ردپای شتری را دید. به امید پیدا کردن مکان مناسبی برای استراحت ردپای شتر را دنبال کرد. سعدی به علفزار سرسبزی رسید، اما اثری از شتر نبود. علف‌های سمت چپ این علفزار خورده شده بودند. سعدی به فکر فرورفت و با خودش گفت شاید چشم راست این شتر کور است و نمی‌توانسته علف‌های سمت راست را ببیند.

او به دنبال کردن ردپای شتر ادامه داد، در مسیرش جای بدن شتر و کفش زنانه را دید که روی زمین مانده بود. با خودش گفت، شتر در این مکان استراحت کرده و حتما مسافر او یک زن است. در ادامه مسیر مقداری شیره انگور دید که بر روی زمین ریخته شده بود و مگس‌ها به دور آن جمع شده بودند. با دیدن این صحنه او متوجه شد که احتمالا بار این شتر شیره انگور است و ظرف شیره سوراخ است.

ناگهان مردی هراسان و ناراحت به سمت سعدی آمد و به او گفت: من با شترم در این صحرا در حال سفر بودم، اما لحظه‌ای غفلت کردم و گم شد. شما شتر من را ندیدی؟ سعدی از مرد پرسید: آیا بار شتر شیره انگور است؟ آیا چشم راستش کور است و زنی همراه اوست؟ مرد خوشحال شد و گفت بله. تمام نشانه‌هایی که می‌گویی مشخصات شتر من است و زن من همراه آن شتر است. آیا زن و شتر من نزد تو هستند؟ سعدی هم در پاسخ گفت من شترت را ندیدم. مرد که از پاسخ‌های ضد و نقیض سعدی عصبانی شده بود، با سعدی گلاویز شد و گفت اگر زن و شترم را به من برنگردانی به قدری کتکت می‌زنم که توان راه رفتن نداشته باشی.

سعدی هم که واقعا شتری ندیده بود، به او گفت من نه شترت را دیدم نه همسرت را و تنها از نشانه‌هایی که در مسیر دیدم مشخصات شترت را فهمیدم. اما مرد باور نمی‌کرد و شروع به کتک زدن او کرد. در همین حال شتر و همسرش را دید که از دور به او نزدیک می‌شوند. مرد از سعدی معذرت خواهی کرد، سعدی زیر لب زمزمه کرد: سعدیا چند خوری چوب شترداران را تو شتر دیدی؟ نه جا پاشم ندیدم!

این ضرب المثل ما را به رازداری و سکوت کردن در برخی امور تشویق می‌کند و به این معناست که اگر چیزی را دیدی و یا شنیدی که افشای آن باعث آسیب به خودت یا دیگران می‌شود، آن را بازگو نکن.

دستم خورد شرمنده چالش داریم