چرا در آستانه رسیدن به موفقیتی بزرگ شکست می‌خوریم

مطالعه‌ای روی میمون‌ها نشان می‌دهد که انتظار پاداش بزرگ ممکن است با سیگنال‌های مغزی، که ما را برای انجام کار بزرگ آماده می‌کند، تداخل پیدا کند و موجب عملکرد ضعیف شود

«خفقان تحت فشار» (choke under pressure) وضعیتی است که در مواقع بسیار حساس و مهم زندگی ایجاد می‌شود، مانند ورزشکاری که در مسابقات قهرمانی شرکت کرده است یا بازیگری که قرار است مقابل کارگردانی مشهور نقش بازی کند. اکنون مطالعه‌ای روی میمون‌ها نشان می‌دهد که انتظار پاداش بزرگ ممکن است با سیگنال‌های مغزی، که ما را برای انجام کار بزرگ آماده می‌کند، تداخل پیدا کند و موجب عملکرد ضعیف شود. به گزارش ایندیپندنت، محققان در مطالعه‌ای که ۱۲ سپتامبر در مجله «نورون» (Neuron) منتشر شد، سه میمون را بررسی کردند که برای رسیدن به جایزه، یعنی نوشیدن آب، وظایف خاصی را انجام می‌دادند. زمانی‌که جایزه حجم متوسط تا زیاد آب بود، آن‌ها بهترین عملکرد را داشتند، اما وقتی پای برد کلان یا «جایزه بسیار بزرگ» (jackpot) در میان بود، عملکرد ضعیفی داشتند و در وضعیت «خفقان تحت فشار» قرار می‌گرفتند.

محققان میزان سرعت و دقت را نیز روی میمون‌ها آزمودند. میمون‌های آموزش‌دیده در این پژوهش باید به هدفی روی صفحه نمایش می‌رسیدند. این حیوانات باید منتظر شروع نشانه‌‌‌ای می‌ماندند و سپس خودشان را به آن می‌رساندند و مدتی حفظش می‌کردند. رنگ این نشانه‌ با میزان پاداش‌های کوچک و بسیار بزرگ در ازای انجام دقیق کار مطابقت داشت. پیش از انجام آزمایش رسمی،‌ دانشمندان مطمئن شدند که میمون‌ها ارزش پاداش‌ها را دریافته‌اند. آن‌ها در ۹۹ درصد موارد توانسته بودند پاداش بسیار بزرگ را شناسایی کنند. به گزارش لایو‌ساینس، دانشمندان در طول این آزمایش، از طریق الکترودهای کاشته‌شده در مغز میمون‌ها، فعالیت صدها سلول مغزی را، که در «آماده‌سازی حرکتی» نقش دارند، ردیابی کردند. هنگام آماده‌سازی حرکتی، مغز برای انجام یک حرکت، مانند گرفتن چیزی با دست، آماده می‌شود. نامناسب‌ترین عملکرد میمون‌ها وقتی بود که جایزه یا خیلی کوچک بود و آن‌ها با دقت پایین آن را دنبال می‌کردند، یا بسیار بزرگ بود که بیش از حد محتاط می‌شدند.

آدام اسمولدر، دانشجوی دکترا در دانشگاه کارنگی ملون و نویسنده اول این پژوهش، می‌گوید که میمو‌ن‌ها خیلی کند بودند و به نظر می‌رسید که نگران از دست دادن جایزه‌اند. آن‌ها آن‌قدر روی کارشان متمرکز می‌شدند که وقتشان تمام می‌شد. تصاویر مغزی این میمون‌ها نشان داد که مشکلات عملکردی ناشی از جایزه بزرگ به اختلال در آمادگی حرکتی برمی‌گردد. آماده‌سازی حرکتی عمدتا در نورون‌های قشر حرکتی اولیه و قشر پیش‌حرکتی صورت می‌گیرد. بنابر نتایج قبلی، این بخش‌های مغز «منطقه‌ای بهینه» دارند که مشخص می‌کند فعالیتی با موفقیت مداوم همراه خواهد بود. به گزارش نویسندگان این مطالعه، اندازه یک پاداش تعیین می‌کند که آیا مغز به این منطقه بهینه می‌رسد یا نه. استیون چیس، یکی از نویسندگان ارشد و استاد مهندسی پزشکی در دانشگاه کارنگی ملون، به لایو‌ساینس گفت: «انتظار پاداش مغز را به منطقه بهینه سوق می‌دهد، اما وقتی پاداش بیش از حد بزرگ می‌شود از قابلیت مغز خارج می‌شود.» این نتایج را می‌توان به انسان‌ها بسط داد، زیرا پردازش پاداش در بسیاری از جنبه‌های زندگی انسان و همچنین در شرایط روانی نقش اساسی دارد. چیس تاکید می‌کند که اعتیاد و وسواس از عمده موارد مربوط به سیستم پاداش در مغزند. اکنون محققان امیدوارند که بتوانند با ایجاد منطقه بهینه در مغز به افراد کمک کنند تا بهترین عملکرد را داشته باشند.