مادربزرگ

لحظه به لحظه ی آن روز را به یاد دارم روزی که رفته ای ، بغض سنگینی که گلویم را در بر گرفته بود حس خفگی بهم میداد .مدتی است هر آنچه را به خاطر دارم را در طول زمان فراموش کرده ام . این روز خاطرات رنگین مارا سیاه و سفید می‌کند دیگر این خاطرات متعلق به من نیستند چرا که من همه ی آنها را از یاد برده ام

قول میدهم هر روی بتو سر بزنم ، هر روز برایت یاس و مریم میگذارم توی گلدانی ک نیست ، چراغ های اتاق را روشن میکنم در خانه ای که نیست و باز دلتنگ کسی می‌شوم که دیگر بین ما نیست...

اکنون در شب خاکستری شهر اندوه زیر آسمان بغض کرده نشسته ام و بغض خود را می‌خورم چند وقتی است که نمیتوانم پاکت نامه ای را که ماه پیش برایم فرستاده بودی را باز کنم ولی اکنون دلم را به دریا زدم. و پاکت را گشودم و نامه را در آوردم و این چنین خواندم و اشک. ریختم بعد از به پایان رسیدن نامه دستانم بی اختیار و لرزان به سوی چشمان اشک آلودم رفتند و سعی کردند مانع از اشک ریختن شوند

از آخرین باری که به چشمانت چشم دوختم هر گز گمان نمی کردم که روزی بایستم و رفتنت را تماشا کنم هرگز گمان نمی کردم که تو را در یک روز زمستانی سرد. گم کنم ایکاش همانند کودکی ام در قایم باشک بازی بعد گم کردنت پیدایت کنم این خاطرات غبار گرفته مرا در رویای دروغین خود غرق میکرد تنها دلگرمی من اینها بودند اما واقعیت اینکه تو در کنارم نیستی مرا از رویای تماشای لبخند مهربانت و از اینکه کنارم هستی دور میکرد ، ایکاش اینجا بودی و اکنون غم های درد آور مرا تسکین می‌دادی