برای دخترم

اگر هیچگاه صاحب فرزندی نشدم با دل راحت سرپرستی دختر‌بچه‌ای را به عهده میگیرم که شبیه تو باشد فرقی هم ندارد چشم‌هایش اخم‌هایش لبخندش و یا رنگ پوستش او را با همان نامی که دوست داشتیم صدا میزنم به او محبت میکنم و یادش میدهم صدایم کند مادر و آخرین عکس تو را نشانش میدهم و میگویم:این پدر توست

به سوالش که میپرسد:پس بابایی کو؟ پاسخ میدهم:پدرت سال‌ها پیش که تو در راه بودی به میدان جنگ رفت و هرگز بازنگشت او با علاقه به ما رشد میکند زیبا میشود، شیطنت میکند و عاشق میشود. و من آن‌قدر غرق این موجودم که فراموشم میشود هر سه‌ی ما بی‌ربط ترین آدم‌های روی زمین هستیم

دخترم بزرگ میشود و پدرش را یک ایثارگر و مادرش را یک وفادار می‌داند، همین خوب است. قرار هم نیست هیچوقت دست من رو شود؛ چون آن‌قدر تو دوری که گویی هزاران سال از خاطره‌هایمان میگذرد

و همین که عکس آخرین لبخندت با فتوشاپ در کنار لبخند من روی دیوار اتاق دخترم باشد کافیست