تو‌حق‌داری!

درسته ، دیگه من نیستم که وقتی بین صخره های زندگی گیر کردی کمکت کنم ؛

دیگه نیستم تا خاطره هایی بسازیم که با فکر بهشون لبخند به روی لبهات بیاد . لبخندی که باعث میشه به خودم افتخار کنم

ولی حالا که نیستم ، تو حق داری بخاطرش ناراحت باشی ، گریه کنی من نیستم تا سرت رو نوازش کنم . نیستم تا اشک‌هات رو پاک کنم

اما به این فکر کن ، اگه من زنده مونده بودم

بازهم یه داستان قشنگ و رویایی ؛ آره همونی که باهاش خاطره هامون رو می‌ساختیم . هرجوره دوستش داشتی

با یه پایان به یاد موندنی . ما بازهم داشتیمش؟؟

نه ؛ همین اندک خاطره ها و رویاهای قشنگ برای ما کافیه عزیزم ، تا آخرش باهات میمونن . برعکس من.