نوری در تاریکی

مقدمه:"شاید ما نتوانستیم احساساتمان را به یکدیگر ابراز کنیم اما از درون،هردو نگران یکدیگر بودیم و من توانستم لحظه های رویایی را با تو دریابم... بار ها بد شانسی آوردم،عزیزانم را از دست دادم،خودم را در تاریکی گم کردم ولی تو دستم را گرفتی و مرا از گودال گل بلند کردی،ازت ممنونم!"

وقتی ثمین به در های خروج فرودگاه نزدیک شد، قلبش از هیجان و ترس شروع به تپیدن کرد.  پدر و مادرش که در نزدیکی ایستاده بودند، دخترشان را با غرور و نگرانی تماشا کردند.  رویای ثمین مبنی بر جسارت به تنهایی در این سفر نزدیک بود به واقعیت تبدیل شود و آنها آرزو داشتند امنیت او را تضمین کنند و همچنین به استقلال او احترام بگذارند. مادرش در حالی که صدایش پر از نگرانی بود، گفت: «قول بده که به محض اینکه رسیدی با ما تماس بگیری.» ثمین به نشانه اطمینان سری تکان داد، چشمانش پر از اراده بود. او برنامه ریزی تمام جزئیات سفر خود را تا آخرین لحظه انجام داده بود.  او به والدینش اطمینان داد «البته»، صدایش در عین حال پر از هیجان بود《من همه چیز را به طور کامل برنامه ریزی کردم،اتفاقی نمیوفته.》

پدرش شروع به صحبت کرد،صدای او مملو از غرور و محافظت بود《ما می دانیم که تو برنامه های دقیقی داری، اما همیشه چیزهای غیرمنتظره ای وجود دارد،فقط مراقب باش و هوش خودت را  حفظ کن. تو ممکنه درخشان و شگفت انگیز باشی، اما مشکل میتونه هر کسی رو پیدا کنه.》 ثمین نمی‌توانست جلوی اعصابش را بگیرد که اعلامیه سوار شدن هوا را پر کرده بود و نشان از برخاستن قریب‌الوقوع هواپیمایش می‌داد.  چهره والدینش آمیزه ای از انتظار و اضطراب را منعکس می کرد، چشمانشان به دخترشان گره خورده بود و در سکوت می خواستند او در امان بماند. ثمین نفس عمیقی کشید، چهره‌اش هیچ نشانه‌ای از آشفتگی درونی که در درونش می‌چرخید را نشان نمی‌داد.  این ترکیبی از هیجان و ترس از ناشناخته بود، اما عزم او بر هر شک و تردیدی غلبه کرد.  او آماده بود. مادرش در حالی که چشمانش از اشک های ریخته نشده برق می زد، گفت: 《باشه، دوستت داریم.مواظب خودت باش و به یاد داشته باش که با ما تماس بگیری. ما منتظر تماس هات میمونیم.》

پدرش توده گلویش را قورت داد و سرش را تکان داد، صدایش پر از احساس بود 《تو عالی عمل می کنی،بانوی جوان. تو باهوش، قوی و توانا هستی. فقط به غریزه خود اعتماد کن ولی نه همیشه...》 ثمین بعد از خداحافظی با والدینش به سمت هواپیما رفت،با ورود ثمین به هواپیما، ترکیبی از هیجان و انتظار او را فرا گرفت.  کابین جادار و پر از صندلی‌های راحت بود که محیطی دنج را برای ساعت‌های آینده فراهم می‌کرد.  او صندلی خود را، نزدیک یک پنجره پیدا کرد، با قدم های آهسته به سمت صندلی اش رفت و نشست، ذهنش همچنان درگیر طوفان احساساتی بود که با شروع سفر انفرادی او به وجود آمد. موتورهای هواپیما جان گرفت و صدا در سینه ثمین طنین انداز شد.  او از پنجره به بیرون نگاه کرد و تماشا کرد که باند فرودگاه شروع به عبور کرد و هواپیما برای بلند شدن سرعت گرفت.