رزا پارکس

روزگاری شهرمونته گومری الاباما از نظرنژادی تفکیک شده بود سیاه پوست ها و سفید پوست ها به مدارس جداگانه میرفتند در کلیسای جداگانه دعا میکردند از مغازه های جداگانه خرید میکردند

سوار اسانسور های مجزا میشدند و از چشمه های متفاوت اب مینوشیدند هر چند همه از یک اتوبوس استفاده میکردند اما اتوبوس ها به دو بخش تقسیم میشدند قسمت جلوی اتوبوس برای سفید پوست ها و قسمت پشت برای سیاه پوست ها

رزا پارکس در این جامعه ی سفید و سیاه بزرگ شده بود این سبک زندگی برای سیاه پوستان سخت بود و انها به خاطر این تبعیض عصبانی و ناراحت بودند اما اگر اعتراض میکردند سر از زندان در می اوردند

یک روز وقتی رزا چهل و دو ساله بود از سرکار به خانه برمیگشت اتوبوس پر از جمعیت بود و جلوی اتوبوس پر بود راننده به رزا گفت که از سر جایش پا شود تا یک سفید پوست جای او بنشیند رزا گفت نه

او شب را در زندان ماند ولی به مردم یاد داد تا به بی عدالتی نه بگویند دوستان رزا اعلام به تحریم کردند آنها به سیاه پوستان گفتند تا زمانی که قانون برداشته شود سوار اتوبوس نشوند تحریم آنها ۳۸۱ روز ادامه یافت در نهایت قانون اتوبوس در امریکا پایان یافت ۱۰سال تول انجامید تا قانون اتوبوس در ایالت های مختلف برداشته شود همه ی این کارها بخاطر شجاعت رزا در گفتن نه به خرج داد