آیا می‌دانید پاستیل را چه کسی اختراع کرده است؟

ریگل در حالتی از کارش استعفا داد که سرمایه زیادی نداشت و تنها و بزرگ‌ترین سرمایه‌اش تجربه‌ای بود که در نتیجه کار کردن کسب کرده بود. هانس به همراه همسرش شروع به ساختن آبنبات و شیرینی‌های رنگی درون آشپزخانه خانه‌شان کردند و طولی نکشید که آبنبات‌های هانس در شهر بن معروف شدند، اما چطور به ترکیب جادویی پاستیل دست پیدا کردند؟

پاستیل یکی از خوراکی‌های پرطرفداری است که در بین مردم بسیار محبوب است. ممکن است بعد از دیدن پاستیل فکر کنید که جزو محصولاتی است که برای کودکان ساخته شده، اما باید بدانید که این تصور نادرست است. طرفداران پاستیل سن و سال ندارند و از کودکان گرفته تا بزرگسالان و حتی پدر و مادر بزرگ‌ها هم می‌توانند از طرفداران این محصول خوشمزه و پرفروش باشند. پاستیل که در نتیجه ترکیب پودر ژله خوراکی با پودر ژلاتین و گلوکز مایع ساخته می‌شود از طعم فوق العاده‌ای برخوردار است که مخاطبان خاص خودش را دارد. جالب است که بدانید بیشتر از طعم پاستیل این شکل و رنگ آن است که مردم را به خود جذب می‌کند. پاستیل‌ها با رنگ‌های زیبا و شکل‌های فریبنده و هوس برانگیزی که دارند چشم رهگذران را به خود جذب می‌کنند. جالب است که بدانید بسیاری از افراد اولین بار بخاطر شکل فریبنده پاستیل بود که تصمیم بر خرید و امتحان کردن طعم آن پرداختند. حالا سوال اساسی اینجاست که چه کسی و در چه زمانی اقدام به درست کردن پاستیل کرده است؟ با ما همراه باشید تا درباره گذشته این محصول خوش رنگ و فریبنده بیشتر بدانید.

چه کسی برای اولین بار اقدام به درست کردن پاستیل کرد؟ هاریبو کسی بود که برای اولین بار و در شهر بن آلمان این ترکیب خارق العاده را درست کرد. در سال ۱۹۲۰ یک کارگر ساده بنام هانس ریگل که در یک کارگاه آبنبات سازی کار می‌کرد از اوضاع بد اقتصادی خانواده‌اش خسته شده بود و در عین حال می‌دانست که در عوض ساعت کاری زیاد حقوق بسیار کمی دریافت می‌کند. او تصمیم گرفت که از کارش استعفا دهد و در عوض مصمم بود که کسب و کار خودش را آغاز کند. او می‌خواست که خودش به تنهایی از نتیجه زحماتش لذت ببرد و دیگر برای کسی کار نکند. این تصمیم منجر به تولید پاستیل‌های خرسی خانواده هاریبو شد.

هانس ریگل چگونه کسب و کارش را آغاز کرد؟ ریگل در حالتی از کارش استعفا داد که سرمایه زیادی نداشت و تنها و بزرگ‌ترین سرمایه‌اش تجربه‌ای بود که در نتیجه کار کردن کسب کرده بود. هانس به همراه همسرش شروع به ساختن آبنبات و شیرینی‌های رنگی درون آشپزخانه خانه‌شان کردند و طولی نکشید که آبنبات‌های هانس در شهر بن معروف شدند، اما چطور به ترکیب جادویی پاستیل دست پیدا کردند؟ یک روز به صورت اتفاقی و در حالی که هانس سعی می‌کرد با بقیه همکارانش در شهر رقابت کند تصمیم گرفت که برای ساخت آبنبات به آن مقداری پودر ژلاتین اضافه کند. نتیجه جادویی شد! هانس و همسرش گرترود از درست شدن آبنبات به ظاهر سفت، اما نرم و چسبناکی که طعم فوق العاده‌ای داشت متعجب شدند و با معرفی این محصول بود که توانستند در سال ۱۹۳۰ کارخانه ۱۶۰ پرسنلی خود را تاسیس کنند.

آیا موفقیت اتفاقی است؟ در دورانی که خانواده هاریبو در اوج پیشرفت بودند جنگ جهانی دوم شروع شده بود و کارخانه با اوضاع خیلی بدی مواجهه شد. حالا دیگر افرادی در تعداد انگشتان دست بودند که کارخانه را می‌چرخاندند. حتی کارخانه برای مدتی تعطیل شد چرا که پدر پاستیل‌های خرسی در سن ۵۲ سالگی از دنیا رفت. دو پسر خانواده هم در زمان جنگ به اسارت گرفته شدند، اما پس از بازگشت تصمیم گرفتند که دوباره کارخانه را سرپا کنند. در این مدت همسر هانس کارخانه را اداره می‌کرد و به سختی توانست از ورشکستی آن جلوگیری کند. با برگشتن پسران هانس کارخانه در کمتر از ۴ سال از پیش بیشتر رونق گرفت و تعداد بیش از هزار نفر در آن مشغول به کار شدند. خانواده هانس توانستند محصولشان را به دنیا معرفی کنند و از این راه ثروث زیادی را به دست آورند.

ورود پاستیل به بازارهای جهانی در سال 1981، دو شرکت به نام‌های «هرمان گولیتز» و «براک»، ساخت پاستیل‌های خرس‌های صمغی را در ایالات متحده آغاز کردند. سال بعد، هاریبو دفاتر خود را در این ایالت باز کرد. به زودی، آمریکایی‌ها پاستیل یا آبنبات صمغی را به هر شکلی که قابل تصور بود می‌خوردند. این شیرینی دوست داشتنی در سال 1982 به بازار ایالات متحده راه پیدا کرد و از آن زمان تا حالا در قفسه‌های فروشگاه‌ها خودنمایی می‌کند. هاریبو ممکن است خرس صمغی را اختراع کرده باشد، اما آنها دیگر تنها برند بازار پاستیل نیستند. موفقیت جهانی آنها الهام‌بخش شرکت‌های دیگری مانند Brach’s، Jelly Belly و Albanese شد تا خط تولید خود را از پاستیل‌های خرسی شروع کنند. خود خرس‌ها هم در طول سال‌ها تکامل یافته‌اند. امروزه چندین برند، پاستیل‌های خرسی غول‌پیکر می‌فروشند که وزن آنها گاهی تا پنج پوند هم می‌رسد. اما بیشتر دوستداران شیرینی و تنقلات، هنوز هم ترجیح می‌دهند این پستانداران گوشتخوار پاستیلی را در بسته‌بندی‌های ریزتر و دوست‌داشتنی‌تر بخورند.