گیتار الکتریک ؟

گیتار الکتریک در سبک‌های مختلفی از جمله راک، هارد راک، متال، بلوز، پاپ، جز و کانتری بطور گسترده‌ای استفاده می‌شود؛ اما در سبک راک، متال، بلوز و جز به عنوان سازی اصلی مورد استفاده قرار می‌گیرد. گیتارهای الکتریک در انواع گوناگونی ساخته می‌شوند. بدنهٔ این ساز برخلاف گیتارهای آکوستیک، معمولاً توپر است. به همین دلیل وزن این ساز از دیگر انواع گیتار بیشتر است. گرچه نوع توخالی (هالوبادی) و نیمه‌خالی (سمی‌هالو) آن نیز ساخته می‌شوند. این ساز از نظر تعداد سیم، نوع و تعداد پیکاپ، شکل بدنه، جنس چوب بکار رفته در ساخت، نوع بریج و … به گونه‌های بسیار متنوعی تقسیم می‌شود.

استفاده این ساز در موسیقی از دهه ۱۹۳۰ آغاز شد. ایدهٔ پیدایش گیتارهای الکتریکی از آنجا آغاز شد که در هم‌نوازی‌ها، صدای گیتار آکوستیک در بین صدای سازهای دیگر مانند بیس و درامز و سازهای بادی گُم بود و به وضوح شنیده نمی‌شد. در نتیجه نوازندگان در صدد آن برآمدند تا صدای گیتار را تقویت کنند. برای این منظور از علم الکترونیک یاری جستند. اگرچه تلاش‌ها برای ایجاد یک ساز زهی پیکاپ‌دار به اواخر قرن نوزدهم برمی‌گردد، اولین گیتار الکتریک واقعی در اوایل دهه ۱۹۳۰ توسط جورج بوچمپ و با کمک آدولف ریکن‌بکر و برای شرکت Electro String Instrument اختراع شد.

این ساز را از نظر بدنه می‌توان به سه دسته کلی تقسیم کرد: بدنه توپر، بدنه توخالی (معروف به نیمه‌آکوستیک) و بدنه نیمه‌خالی.

گیتارهای الکتریک توپر متداول‌ترین نوع گیتار هستند. وزن آن‌ها از دیگر مدل‌ها بیشتر است زیرا بدنه آن‌ها از یک تکه چوب پُر ساخته می‌شود.

گیتارهای مدل توخالی صدای سیم ابتدا در بدنهٔ توخالی ساز تقویت می‌شود و سپس توسط پیکاپ دریافت و به آمپلی‌فایر فرستاده می‌شود. در نتیجه ماهیت صدای آنها با گیتارهای توپر اندکی متفاوت است.

گیتارهای بدنه توخالی بیشتر توسط نوازندگان سبک جز و بلوز استفاده می‌شود. در صورتی که گیتار بدنه توپر عموماً در موسیقی راک و متال کاربرد دارد.