تو مقدسی ؛ برایم .

به فریاد نشاید گفتن ؛ که جماعت ریشه پاک محبت را جویدند ، صداقت را در کوچه‌ی بیمار طبیعت سر بریدند ؛

این چنین است حقیقت ؛ به تو تسکین میدهم آرزوها ، کور دنیا خواهد آمد ، عشق و حسرتهای صادق خواهد مرد ؛ این چنین است حقیقت ، به تو هدیه میکنم به تو چه جفت پریشان زمینی اما ؛ دختری از جنس باد و باران و عشق و احساسم )) و به نم‌نم باران سوگند از حضورت شرم دارم ؛

و چه باید بکنیم رخت بیگانگی افکندیم ، آری ؛ ساده‌لوحانه در این دامن ناپاک زمین چرخیدیم ، به خود آییم و بپرسیم چرا رسم شکستن و خشونت در وجود ما چنین سبز شده ؟

تو که ناقوس اعتماد منی ؛ به صدا آی ، منو تو راز طبیعت دانیم ، سهامدار عشق حواییم ، به خود آییم ؛ اعتقادات صمیمانه‌ی وفاداری را شکستیم ، هرکه اکسیر وفا داشت به اون بد نگریستیم ، چرا ؟ مگر انسان نیستیم ! و چه خشنودانه تندیس‌های ظلم و خیانت بر در ویرانه‌هامان قاب کردیم ، چرا ؟

از تو میپرسم چرا ؟ مگر انسان نیستیم ؟ کاسه‌ی دستان گرمم را ، به آب پاک باران میسپارم و دگر از چشمان تو آب نخواهم نوشید )))) با چنین جرأت ، جسارت با فکر و احساس نجیب پر شدم ؛ من برای بودن و هستی دگر صبری ندارم ، و به سوی سرزمین خوب انسانی‌شدن رو کرده‌ام ؛ خواستی با من بیا ، تو مقدسی ؛ برایم .