تنهاترین نهنگ دنیا فقط یک قصه نیست

شاید تا امروز داستان تنهاترین نهنگ دنیا را شنیده باشید. اگر نشنیده اید داستانی جذاب و آموزنده است.

ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﺩﻧﯿﺎ ﻋﻨﻮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﯿﻮﯾﻮﺭﮎ ﺗﺎﯾﻤﺰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۴ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻭﺍﻝ ﺁﺑﯽ ﺩﺍﺩ. ﻗﻀﯿﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ ، ﻧﻬﻨﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۱۹۹۲ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻋﻠﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﺍﺵ ﺭﺍ ﮐﺸﻒ ﮐﺮﺩﻧﺪ.

ﻧﻬﻨﮓ ۵۲ ﻫﺮﺗﺰﯼ ، ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺿﺒﻂ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺻﻮﺗﯽ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﺍﻝﻫﺎﯼ ﺁﺑﯽ ﺑﯿﻦ ۱۵ ﺗﺎ ۲۰ ﻫﺮﺗﺰ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﻓﺮﮐﺎﻧﺴﯽ ﻣﻌﺎﺩﻝ ۵۲ ﻫﺮﺗﺰ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻫﯿﭻ ﻧﻬﻨﮓ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮﺩ ... ﺍﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﮐﺎﻧﺲ ﺻﺪﺍﯾﺶ ‏« 52 ﻫﺮﺗﺰ ‏» ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﺩﻧﯿﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﺍﺵ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ . ‏« 52 ﻫﺮﺗﺰ ‏» ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﮐﺎﻧﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩﺗﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻓﻌﺎﺕ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﻧﻬﻨﮓ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﻭ ﻋﺠﯿﺐﺗﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺴﯿﺮ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻬﻨﮓﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.

ﺷﺎﯾﺪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺍﻫﺎ ، ﺭﻭﯾﺎﻫﺎ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﯾﺪﻥ، ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻭ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ. ﮔﺮﻭﻩ iday ﮐﻪ ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺭﻭﺳﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻬﻨﮓ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ است.

گفته می شود دیوید گیلمور آهنگ Marooned (تک افتاده) را با الهام از زندگی این نهنگ در سال 1993 ساخته است. من فکر می کنم توی دنیای امروز؛ ما فرکانس هامون اونقدر عجیب و غریب شده که فقط یک یا چند نفر اونو می شنون و درک می کنن. اگه خیلی خوش شانس باشیم اون یکی دونفر رو در زمان محدود زندگیمون ملاقات می کنیم. اگر نه کسی ما رو نمی‌بینه و نمی شنوه و می‌شیم تنهاترین نهنگ خشکی ها.