روبروی من

هوا تاریک بود و باران بی‌وقفه می‌بارید. قطرات باران با صدای آرام و ملایم به سطح زمین برخورد می‌کردند و همه‌جا را در پوششی نمناک و مه‌آلود فرو برده بودند. او با چهره‌ای خیس از باران، جلوی او زانو زد. چشمانش پر از احساسات پیچیده بود؛ ترکیبی از اشتیاق، نگرانی، و ناامیدی.

با صدایی لرزان و از ته قلب، گفت: "هر چقدر دلت می‌خواد بدو، فرار کن، از دستم فرار کن. ولی بدون، آخرش باز همینجا می‌رسی... درست روبروی من، پایین من."

نگاهش به زمین دوخته بود، اما صدایش مانند آوای آرامش‌بخشی که از دل باران برمی‌خواست، به دل او نفوذ کرد. انگار که با هر کلمه‌ای که می‌گفت، دلش سبک‌تر می‌شد. باران شدیدتر شد و صدای برخورد قطرات به سنگ‌فرش‌ها بلندتر شد. اما این صداها فقط صدای او را پررنگ‌تر می‌کرد

او به آرامی دستش را روی شانه‌هایش گذاشت، به چشم‌های خسته و پر از درد او نگاه کرد و گفت: "من از تو نمی‌ترسم. نمی‌گذارم برگردی به گذشته‌ای که اینقدر از آن فرار می‌کنی. تو قدرت این را داری که بایستی، همینجا، کنار من. ولی انتخاب با توست."

در آن لحظه، انگار دنیا متوقف شد؛ فقط صدای باران بود و قلب‌هایی که برای لحظه‌ای در سکوت با هم حرف می‌زدند.