خلق نقص‌های باورپذیر در شخصیت‌های داستانی

«نقص شخصیت»، خصوصیت یا رفتاری است که اجازه نمی دهد کاراکتر، تک‌بُعدی و بی‌عیب باشد. این نقص گاهی اوقات ممکن است به سقوط یا مرگ کاراکترها منجر شود، یا این که از قدرت هایشان بکاهد و مانعی بزرگ را بر سر راهشان به وجود آورد که باید بر آن غلبه کنند. تمام گونه های مختلفِ کاراکترها می توانند نقص هایی داشته باشند، از جمله «پروتاگونیست»، «آنتاگونیست»، «شخصیت معشوق»، «شخصیت رازدار»، «شخصیت ثانویه» و غیره

5 «نقص شخصیت» رایج در داستان‌ها: 1.کمال‌گرایی یک کاراکتر کمال‌گرا هیچ وقت راضی نمی شود. این گونه از شخصیت ها اغلب نمی توانند کامل شدن یک مسیر یا هدف را بپذیرند و به ندرت، کارهای انجام شده توسط دیگران را مناسب و کافی قلمداد می کنند. کمال‌گرایی، نقصی عالی برای یک شخصیت کارآگاه، دکتر یا کارمند است.

2. ادعای دانستن همه چیز کاراکتری خودشیفته که تصور می کند همه چیز را می داند، به شکل پیوسته خود را در معرض سقوط قرار می دهد—چه به صورت طنزآمیز و چه دراماتیک. این گونه از «کهن الگوها» در آثار کمدی حضور ویژه‌ای دارند، به‌خصوص وقتی شخصیت «همه‌چیزدان» در حقیقت چیزهای زیادی نمی داند و حتی هوش چندان بالایی نیز ندارد.

3. غرور این نقص، عامل سقوط بسیاری از شخصیت ها در دنیای واقعی است، و به همان شکل در داستان ها نیز نقش ایفا می کند. سیاست‌مداران، هنرمندان، مدل ها و ورزشکاران در داستان ها اغلب به واسطه‌ی این «نقص شخصیت» در مسیر تباهی قرار می گیرند. افراد عادی نیز ممکن است از این طریق به پایین کشیده شوند، به همین خاطر غرور، یک «نقص شخصیتِ» متداول در بسیاری از گونه های داستان هاست.

4. ظاهر خشن برخی کاراکترها در نگاه نخست، غیرقابل درک به نظر می رسند چرا که کم‌حرف، بی‌تفاوت یا حتی بداخلاق و عصبانی هستند. این گونه از کاراکترها به شکل معمول در زیر ظاهر خشن خود، وجهی شکننده و رنج‌کشیده را پنهان کرده‌اند. به سطح آوردنِ این وجهِ شکننده از زیر ظاهرِ نه‌چندان دوستانه‌ی آن ها، روشی عالی برای به پیش بردن داستان است.

5. ناتوانی در عبور از گذشته بسیاری از داستان های پلیسی و ابَرقهرمانی، قهرمان هایی را به تصویر می کشند که اسیر رویدادهای گذشته‌ی خود هستند. این نقص تأثیرگذار، باعث به وجود آمدن موانعی می شود که شخصیت قهرمان همزمان با تلاش برای گشودن معمای جنایت ها، باید بر آن غلبه کند. وقتی این موانع با تلاش و به شکلی باورپذیر برطرف می شوند، مخاطبین، قهرمان را شایسته‌ی پایان خوشِ اثر در نظر می گیرند