خورشیدی از جنس تو!

روبه‌روی پنجره ایستاده‌ام؛ آفتاب آنقدر کور کننده است که دلم می‌خواهد از جا درش آورم و به جایش ابرهای بارانی سیاه قرار دهم. این تفکری بود که هرروز و هرروز در ذهنم نقش می‌بست؛ حداقل تا روزی که سوار بر کالسکه به ملاقات درباریان آمد. با موهای نارنجی صاف، چشمان آبی و دلی صاف و ساده دل هر رعیت یا اشراف زاده‌ای را می‌برد! همانطور که از پنجره به خورشید خیره شده بودم، وارد اتاق شد و تعظیم کشداری کرد. نمی‌گویم که آن روز خورشید کنار رفت و باران بارید، اما می‌گویم که کمی از روشنایی نور محو شد؛ این نظر من بود. پس از آن هر زمانی که می‌رفت منتظر بازگشتش بودم؛ دیگر به پنجره نگاه نمی‌کردم تا ببینم کی خورشید کاملا محو خواهد شد.

بلکه هرروز و هرزمان به امید بازگشتنش با گنجشک‌ها هم سرود می‌شدم و با باد همخوانی می‌کردم. از قصر بیرون می‌زدم و روی چمن‌ها دراز می‌کشیدم... وای که اگر یک لحظه لبخند بر لب.انم نبود احساس پوچی دلم را به ضعف می‌انداخت! روزها و روزها گذشت و هرگز به خورشید خیره نمی‌شدم تا ببینم چه زمانی از راه کنار خواهد رفت و ابرها کی آسمان را احاطه می‌کنند. آن جوان هر ماه یک بار سری به پدرم می‌زد تا بابت لطفی که به خانواده‌شان کرده بود هدیه‌هایی به او دهد؛ برای من مهم نبود که خانواده‌ی او در چه حالی هستند و مشکلشان چیست، بلکه من فقط و فقط به آن افسونگری که مرا جادو کرده بود می‌اندیشیدم و قلبم به تپش در می‌آمد. با این حال، همیشه هستند روزهایی که با به یاد آوردنشان اشک از چشمانت سرازیر می‌شود... . روزی که مانند همیشه از تپه‌ها پایین می‌رفتم و از ته قلبم می‌خندیدم؛ ناگهان قطره‌های باران به سر و صورتم برخورد کرد. ناگهان تمام نوری که دلم را بهش خوش کرده بودم محو شد و به جایش تاریکی قلبم را فرا گرفت.

ناگهان به خود آمدم و دیدم گونه‌هایم خیسِ خیس است! نه از باران، بلکه از اشک. با خودم گفتم:« نه... خواهش می‌کنم بازگرد و نور خود را با من شریک شو!» اما تأثیری نداشت؛ باران تند تر شروع به باریدن کرد و من روی زانوهایم نشسته و خیره به باران بودم، هرچه فریاد می‌زدم و گریه می‌کردم فایده‌ای نداشت. باران بند نیامد و آن پسر جوان زنده نشد؛ درست در روزی که منتظر بازگشتش بودم... . خدمتکاری که خبر مردن او را به من می‌داد با گیجی به اطراف می‌نگریست و نمی‌دانست چه بگوید. به یاد می‌آورم که هرچه ناسزا بود به باران و ابرهای سیاهی که خورشید را به انحصار درآورده بودند دادم و زمانی که آرام شدم و به قصر بازگشتم، نامه‌ای را روی میز خود دیدم که با ظرافت مخصوصی کادوپیچ شده بود. لحظه‌ای خوشحال شدم و تند تند مشغول خواندن آن نامه‌‌ی باریک شدم؛ فکر می‌کردم که حداقل متوجه علاقه‌ی من نسبت به خودش شده باشد، فکر می‌کردم که شاید خبری که به دست ما رسیده نامعتبر بوده و هنوز امیدی به زندگی او هست... اما اشتباهی بیش نبود. با خواندن چند خط از نامه، دوباره شروع به ریختن اشک کردم... اینبار به آرامی گریه می‌کردم و می‌اندیشیدم که چرا این نامه به دست من رسیده است. نامه اینچنین بود: «با سلام خدمت شاه جورین، از کمک‌هایی که برای بهبود بیماری برادر آنتونی نمودید بسیار سپاسگزاریم؛ امیدوارم عذر ما را بپذیرید که پسر بزرگ ما، همانی که همیشه خدمتتان حاظر می‌شد بخاطر بیماری سل درگذشته و متاسفانه قراری که با یکدیگر گذاشته‌ایم فسخ میگردد...» نامه چند سطر دیگری هم ادامه داشت که متأسفانه در آن زمان اصلا توان خواندن ادامه‌ی نامه را نداشتم... با صدای گرفته از خدمتکار روبه رویم سوال کردم که چرا این نامه‌ی پر از درد و عذاب روی میز من قرار داشته و این جوابی بود که تنم را به لرزش درآورد: - احتمالا اشتباهی شده... اما با توجه به شایعات، پدرتون با پدر جناب آنتونی دوستان نزدیکی بودند و امروز قصد داشتن شما رو به آقای آنتونی پیوند بزنند، این رفتن و امدن‌ها هم یک جور تست برای سنجش جناب آنتونی بوده. شاید به همین علت شاه جورین خواستن شما این نامه رو بخوانید...! با صحبت‌های آخری که بینمان رد و بدل شد تقریبا قلبم از کار ایستاد... کلماتی که به زبان آورده بود مانند خنجری غول‌آسا در قلبم فرود آمده بودند.

از پنجره به بیرون خیره شدم؛ باران هنوز هم ادامه داشت. حتی ثانیه‌ای هم بند نیامد و ابرها از جایشان تکان نخوردند تا بتوانم لحظه‌ای با خورشید درد و دل کنم؛ پس از آن روز گذر صدها شاهزاده به قصرمان افتاد اما خورشید هنوز هم در آسمان نمی‌تابید، هنوز هوا بارانی و سرما در قلبم نفوذ کرده بود... هرچه بیشتر از آن روز نحس می‌گذشت، قلبم روبه سیاهی بیشتری می‌رفت و نیل به انجام کارهایم کمتر و کمتر می‌شد... . من هنوز هم به امید در آمدن خورشید، به پنجره چشم می‌دوزم و امید دارم که بالاخره، روزی هم را ملاقات خواهیم کرد... .