درد بی درمان شنیدی....؟

✨درد بی درمان✨ درد بی درمان شنیدی ؟حال من یعنی همین! بی تو بودن ،درد دارد! میزند من را زمین می زند بی تو مرا ،این خاطراتت روزوشب درد پی گیر من است ،صعب العلاج یعنی همین! نه کسی منتظر است ،نه کسی چشم به راه نه خیال گذر از کوچه ی ما دارد ماه بین عاشق شدن و مرگ مگر فرقی هست؟ وقتی از عشق نصیبی نبری غیر از آه «فریدون مشیری» پ.ن:شاعر مورد علاقم😻

✨کوچه✨ بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم، شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق دیوانه که بودم. در نهانخانه جانم، گل یاد تو، درخشید باغ صد خاطره خندید، عطر صد خاطره پیچید. یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم. تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت. من همه، محو تماشای نگاهت. آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ یادم آید، تو به من گفتی: از این عشق حذر کن! لحظه‌ای چند بر این آب نظر کن، آب، آیین عشق گذران است، تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است، باش فردا، که دلت با دگران است! تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن! با تو گفتم:‌ حذر از عشق!؟ ندانم! سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم، نتوانم! روز اول، که دل من به تمنای تو پر زد، چون کبوتر، لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم، باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم، نتوانم! اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب، ناله ی تلخی زد و بگریخت اشک در چشم تو لرزید، ماه بر عشق تو خندید! یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه کشیدم. نگسستم، نرمیدم. رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم، نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم، نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم بی تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم! «فریدون مشیری» پ.ن:ولی این شعرش>>

شنیدم مصرعی شیوا ، که شیرین بود مضمونش! منم مجنون آن لیلا ، که صد لیلاست مجنونش! غم عشق تو را نازم ، چنان در سینه رخت افکند؛ که غم های دگر را کرد از این خانه بیرونش.. «فریدون مشیری»

بوی باران بوی سبزه بوی خاک شاخه‌های شسته باران خورده پاک آسمان آبی و ابر سپید برگ‌های سبز بید عطر نرگس رقص باد نغمه شوق پرستوهای شاد خلوت گرم کبوترهای مست نرم نرمک می‌رسد اینک بهار خوش به حال روزگار خوش به حال چشمه‌ها و دشت‌ها خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها خوش به حال غنچه‌های نیمه باز خوش به حال دختر میخک که می‌خندد به ناز خوش به حال جام لبریز از شراب خوش به حال آفتاب ای دل من گرچه در این روزگار جامه رنگین نمی‌پوشی به کام باده رنگین نمی‌نوشی ز جام نقل و سبزه در میان سفره نیست جامت از آن می که می‌باید تهی است ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار گر نکویی شیشه غم را به سنگ هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ «فریدون مشیری»

همرنگ گونه هاي تو مهتابم آرزوست چون باده ي لب تو مي نابم آرزوست اي پرده پرده ي چشم توام باغ هاي سبز در زير سايه ي مژه ات خوابم آرزوست دور از نگاه گرم تو ، بي تاب گشته ام بر من نگاه کن ، که شب و تابم آرزوست تا گردن سپيد تو گرداب رازهاست سر گشتگي به سينه ي گردابم آرزوست تا وارهم ز وحشت شب هاي انتظار چون خنده ي تو مهر جهانتابم آرزوست «فریدون مشیری»

روزهایی که بی تو می گذرد گرچه با یاد توست ثانیه هاش آرزو باز میکشد فریاد در کنار تو می گذشت ایکاش «فریدون مشیری»

دیدمت ، آهسته پرسیدمت خواندمت ، بر ره گل افشاندمت آمدی بر بام جان پر زدی همچو نور بر دیده بنشاندمت بردمت تا کهکشانهای عشق پر کشان تا بی نشانهای عشق گفتمت افتاده در پای عشق زندگی رویای زیبای عشق می روی چون بوی گل از برم رفتنت کی می شود باورم بوده ای چون تاج گل بر سرم تا ابد یاد تو را می برم بردمت تا کهکشانهای عشق پر کشان تا بی نشانهای عشق گفتمت افتاده در پای عشق زندگی رویای زیبای عشق «فریدون مشیری»

گاهی میانِ خلوتِ جمع، یا در انزوای خویش، موسیقیِ نگاهِ تو را گوش می‌کنم! وز شوقِ این محال، که دستم به دستِ توست، من جای راه رفتن پرواز می‌کنم …! «فریدون مشیری»

يکي را دوست دارم ولي افسوس او هرگز نميداند نگاهش ميکنم شايد بخواند از نگاه من که او را دوست مي دارم ولي افسوس او هرگز نميداند به برگ گل نوشتم من تو را دوست مي دارم ولي افسوس او گل را به زلف کودکي آويخت تا او را بخنداند به مهتاب گفتم اي مهتاب سر راهت به کوي او سلام من رسان و گو تو را من دوست مي دارم ولي افسوس چون مهتاب به روي بسترش لغزيد يکي ابر سيه آمد که روي ماه تابان را بپوشانيد صبا را ديدم و گفتم صبا دستم به دامانت بگو از من به دلدارم تو را من دوست مي دارم ولي افسوس و صد افسوس زابر تيره برقي جست که قاصد را ميان ره بسوزانيد کنون وامانده از هر جا دگر با خود کنم نجوا يکي را دوست مي دارم ولي افسوس او هرگز نميداند «فریدون مشیری»

میخواهم و میخواستمت تا نفسم بود میسوختم از حسرت و عشقِ تو بَسَم بود عشقِ تو بَسَم بود که این شعله بیدار روشنگرِ شبهای بلندِ قفسم بود آن بختِ گریزنده دمی آمد و بگذشت غم بود که پیوسته نفس در نفسم بود دستِ من و آغوشِ تو هیهات که یک عمر تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود بالله که جز یادِ تو گر هیچکسم هست حاشا که بجز عشقِ تو گر هیچکسم بود سیمای مسیحائی اندوهِ تو ای عشق در غربتِ این مهلکه فریاد رَسَم بود لب بسته و پَر سوخته از کوی تو رفتم رفتم بخدا گر هوسم بود بَسَم بود «فریدون مشیری»

گفته بودی که چرا محو تماشای منی آن‌چنان محو که یک دم مژه برهم نزنی مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود ناز چشم تو به قدر مژه برهم‌زدنی «فریدون مشیری»

من گرفتار شبم در پی ماه آمده ام سیب را دست تو دیدم به گناه آمده ام ، سیب دندان زده از دست تو افتاد زمین باغبانم که فقط محض نگاه آمده ام ، چال اگر در دل آن صورت کنعانی هست بی برادر همه شب در پی چاه آمده ام ، شب و گیسوی تو تا باز به هم پیوستند من به شبگردی این شهر سیاه آمده ام ، این همه تند مرو شعر مرا خسته مکن من که در هر غزلم سوی تو راه آمده ام «فریدون مشیری»