قلب من!

یادمه وقتی اولین بار دیدمش ، مثل همیشه موهای قهوه ایش پریشون بود . چشمای عسلیش پرِاضطراب بود. با نفس نفس زدنام ترسوندمش . چشماش گرد شد و زبونش گیر کرد و لکنت گرفت . به هم زل زدیم . هیچی نگفتیم . با صدای نفس عمیقش از رویام پریدم ، اومدم به همین سطح مزخرف ، توی این زمین آلوده

از قشنگترین رویام اومدم پیش اون پسر . از رویای پدری که مثل همه ی پدر ها باهام رفتار می کنه خندم می گیره.اون شهر بازی میبرتم ، کنسرت می برتم ، وقتایی که ناراحتم پیشمه و دلداریم می ده ، حرفاش رو بهم می گه ، اتاق نداشتم رو باهم مرتب می کنیم و با هم آخرش ، با یه آهنگ قشنگ می رقصیم

اون پسر ، انگار می خوند حرف هامو از چشام ... قبل از اینکه بزنم! این کارش اونو برا من جذاب می کرد . تا وقتی شنیدم می رن یه جای دیگه . دور و دراز . یه کشور دیگه . اون روز رو که صاف و شفاف یادمه ، پابرهنه دویدم و هراسون درش رو کوبیدم . وقتی چشام به چشاش خورد فهمیدم دیگه اون پسربچه ی مضطرب نیست . عاشقش کرده بودم ، عاشقم کرده بود . اون با همه سرد بود ، سرد. اما این وضع برای من آشنا نبود

وقتی بغلش کردم ، همه خاطراتمونو ، بغل کردنامونو ، اشکامون ، خنده هامون ،گریه هاو قهقه ها مونو یادم افتاد . محکم تر گرفتمش . تا جایی که دستای اونم دور کمرم حلقه شد . صدای فین فینشو شنیدم . اشکمو که روی لباسش ریختو فهمیدم ، فهمیدم اون قطره ها به گوشت و جون و روحش نفوذ کرد و مارو برای هم کرد

بعد پنج سال در خونه به صدا در اومد . درو که باز کردم دو تا چشم عسلی دیدم و یه دسته گل . یه دسته گل و بغض و آغوشی که برام باز شد و پریدم توش . اشک می ریختیم ، هر دوتامون . عزیز ترین رفیقم ، بعد سال ها اومده بود و من چجوری اشک نریزم؟

دسته گلو که گرفتم ، می خواستم از چشاش و زل زدناش دور شم ، یه جعبه وا کرد و یه حلقه . اونجا هیچی نفهمیدم جز نگاه ملتمسانش. من پدر رویاهامو ندارم ، اما به جاش ، پسریو دارم که هرکاری پدرم نکرده کرد .اون ، از شاهزاده ی رویا هم بهتره ، نمی دونم چیه . شاید اونیه که بهش می گن : نیمه ی گمشده