آفتاب؛

ه..ها؟من...کجام؟ دختری با چشمان آسمانی بالای سرش ایستاده بود.زمزمه کرد:«تو..کی‌ای؟». آسمان دختر بارانی شد:«واقعا..یادت نمیاد؟منم،هینا!». اسم را در دهانش مزه مزه کرد:«هی..نا؟». دختر سری تکان داد:«هیناتا!واقعا یادت‌ نمیاد؟». دستش را روی یکی از چشمانش گذاشت:«متاسفم،یادم نمیاد‌.اصلا..اینجا کجاست؟». در چشمان قهوه‌ای رنگش پوچی دیده میشد؛«ببخشید ولی..اصلا اینجا کجاست؟من اینجا چیکار میکنم؟اصلا..من کیم؟». دختر دستش را در دست گرفت:«تو پیتر استون‌هیلی.من هم هیناتا ساتو هستم.همیشه من رو به مستعار "هینا" صدا میزدی». پیتر تکرار کرد:«هینا..هینا..هینا...». هیناتا کنار پیتر نشست:«چیزی یادت اومد؟». پیتر فقط آرام‌‌ گفت:«حس آشنایی میده». هیناتا لبخند ظریفی زد:«همین هم خوبه. همینطور که مطمئنم تا الان فهمیدی(هميشه پسر باهوشی بودی)حافظه‌ت رو از دست دادی.برای همین آوردیمت بیمارستان تا چیزی که باعث آلزایمرت شده». پیتر صاف نشست:«عجب». هیناتا چند دقیقه معذب نشست و بعد گفت:«میرم مامان و بابات رو بیارم». پیتر هم سرتکان داد:«باشه». دو دقیقه بعد هیناتا با یک زن و یک مرد برگشت.زن موهای بلند مشکی و چشمان آبی و مرد موهای فرفری طلایی و چشمان قهوه ای داشت. زن جلو آمد:«پیتر،پسرم!حالت خوبه؟». مرد دستش را روی شانه پیتر گذاشت:«خوب بنظر میای!». پیتر رو به هیناتا کرد:«هینا،اینا پدر و مادرمن؟». هیناتا سر تکان داد:«درسته.مامانت،جولی و پدرت، الکساندر». پیتر به آنها خیره شد:«جولی و الکساندر.مامان و بابا.سعی میکنم به یاد داشته باشم». جولی رو کرد به هیناتا:«پس واقعا یادش نمیاد مگه نه؟». هیناتا سرتکان داد:«متاسفانه نه». جولی گفت:«پس اسم تو رو..». هیناتا لبخند زد:«خودم بهش گفتم». پرستاری وارد اتاق شد و گفت:«بذارید براتون توضیح بدم». همه به سمتش برگشتند.پرستار به جولی و الکساندر نگاه کرد:«بیماری پسرتون خیلی عجیبه.مغزش شروع کرده به خوردن و از دست دادن حافظه خودش.یکجورایی مثل وقتی میمونه که یه سیستم هک میشه. پسرتون اولین کسیه که این بیماری رو از خودش نشون میده.درد روحی ای چیزی نداشته؟برای مثال،اختلال روانی،سابقه خودکشی...حدس میزنیم به چیزی شبیه این مغزش چنین واکنشی داشته». جولی و الکساندر به هم نگاه کردند.الکساندر با نگرانی پاسخ داد:«نه،هیچ کدوم اینها رو نداشته». پرستار به هیناتا خیره شد:«تو چطور؟تو چیزی میدونی؟به هرحال دوستشی و با توجه به سنتون،اینکه با تو درمورد چیزی از این قبیل حرف زده باشه بیشتر از اینه که به پدر و مادرش چیزی گفته باشه». هیناتا با نگاهی غمگین به پرستار و سپس به زمین خیره شد:«نه،اون فقط...». لبش را گاز گرفت و ادامه داد:«سعی میکرد از احساساتش به کسی نگه و تظاهر به بی احساسی میکرد».

پرستار سرتکان داد:«خیلی ممنونم.با متخصص روح و روانمون این موضوع رو درمیون میذاریم». بعد گفت:«همچنین،ممکنه به خواب بره و وقتی بیدار میشه همه چیز یادش باشه،ولی بعد دوباره به خواب میره و همه چیز رو از یاد میبره.اگه خوابید،بیدار شد،خاطراتش یادش بود،دوباره خوابید،بیدار شد و حافظه اش سرجاش بود،یعنی دیگه اتفاقی برای حافظه اش نمیفته. امکان اینکه حافظه ی اینجا رو هم از دست بده وجود داره». هیناتا،جولی و الکساندر سرتکان دادند:«متشکرم». پیتر فقط به آنها خیره شده بود و نمیدانست چه بگوید.جولی و الکساندر اتاق را ترک کردند.هیناتا هم میخواست برود،ولی پیتر دستش را گرفت.زمزمه کرد:«بشین،هینا». و هیناتا نشست.پیتر پتوی بیمارستان را در دستان خیس از عرقش مچاله کرد:«من..چجور آدمی بودم؟واقعا خیلی سرد و بی احساس بودم؟». هیناتا خندید:«درسته.مثل الان آروم و ساکت و سرد و بی احساس،ولی با قلبی پر از عاطفه که فقط برای خودت نگه داشته بودیش.قلب پر عاطفه ای که معلوم نبود که نمایانش میکردی. من و تو دوست های دوران بچگی ایم. از همون پنج شش سالگی خیلی ساکت بودی. اولین باری که دیدمت خوب یادمه.ما تازه از ژاپن به اینجا نقل مکان کرده بودیم و اومده بودیم اینجا. من دختر کوچولوی خجالتی ای بودم که الانم هستم. دوستی نداشتم. خونه مون دقیقا بغل خونتون بود.. هر روز،میرفتی توی حیاط خونتون،دراز میکشیدی و به ابرها خیره میشدی تا مامانت برای ناهار یا شام صدات بزنه. من هم از دور همیشه نگاهت میکردم. یه روز،مامانم اومد خونه شما و من رو با خودش آورد.مامانت گفت تو توی حیاط پشتی ای و من رو آورد پیش تو. من هم کنار تو روی زمین دراز کشیدم و باهم ابرها رو نگاه کردیم.زمزمه کردم:میذاری کنارت بشینم؟ تو به نشانه مثبت سرتکون دادی و مدت ها در سکوت به آسمون خیره شدیم. بعد یک ساعت،تو انگشت کوچولوت رو به سمت آسمون دراز کردی و گفتی:هی،بنظرت اون ابر شبیه چیه؟ و منم جواب دادم:شبیه پشمک. ازم پرسیدی:اسمت چیه؟ منم گفتم:هیناتا. روی آرنج هات نشستی:ژاپنی ای؟ از اینکه این موضوع رو میدونستی تعجب کرده بودم:آره.اسمم یعنی مکان آفتابی. دوباره روی چمن ها ولو شدی:پس هینا صدات میزنم.هیناتا خیلی طولانیه. لبخند زدم:باشه! و تا وقتی مادرهامون از حرف زدن خسته نشده بودن شکل ابرها رو باهم حدس زدیم. موقع رفتن که شد،تو برای اولین بار لبخند زدی و توی گوشم گفتی:بازم بیا هینا،باشه؟ و منم سرتکون دادم. حالا سرگرمی جدیدی پیدا کرده بودم.هر روز باهم مینشستیم و ابرها رو تماشا میکردیم.اینکار هیچوقت قدیمی نمیشد و همیشه کیف میداد.مامانت هم حتی بعضی روزها برامون کیک شکلاتی خونگی میاورد.کیک شکلاتی هاش خیلی خوشمزه بودن و وقتی میخوردیشون برق خاصی توی چشمات بود.قشنگ میشد فهمید از اون طعم تلخ کاکائو که کمی شیرینی قاطیش بود خیلی خوشت میاد.قیافه ت واقعا دیدنی بود. بعضی روزا هم کتاب میاوردی و برام میخوندی.کتابای سنگینی بودن ولی تو بدون اینکه حتی کلاس اول رفته باشی روان میخوندیشون و باهم ازشون لذت میبردیم و تحلیلش میکردیم. دبستان و راهنمایی باهم بودیم.درواقع هنوز هم باهمیم،چون هنوز کلاس هشتمیم. تاجایی که میدونم من تنها دوستتم..البته اگه دوست حسابم کنی.که فکر کنم میکنی... به زور حرف های عاطفی میزنی،ولی همیشه بهم میگفتی خودت مثل ماه هستی و من خورشید تو ام. تو به من نیاز داری تا بدرخشی. وقتایی که خیلی دیگه عاطفی میشدی،بهم میگفتی پیوند ماه و خورشید ابدیه.غیر از اون از احساساتت چیزی نمیدونم».

هیناتا که قرمز شده بود دست از حرف زدن برداشت. پیتر گفت:«که اینطور». بعد لبخند ریزی زد:«ممنون». هیناتا لبخند زد:«امیدوارم تونستم باشم کمکت کنم». پیتر به خواب رفت.خواب حرف های هیناتا را میدید،خواب خودش و او را که روی چمن ها دراز کشیده و به ابرها خیره شده بودند. هیناتا واقعا خورشید بود. *** _پیتر امروز هم غایبه؟ هیناتا سرتکان داد:«بله خانم مولبری.هنوز حالش خوب نشده». معلم لبخند زد:«که اینطور.یک هفته ای میشه نه؟ میدونم چقدر به هم نزدیکین،برای همین امیدوارم هرچه زودتر خاطراتش رو به یاد بیاره...امکانش هست که؟». هیناتا جواب داد:«بله..امکانش هست». و برگشت سرجایش نشست. هیناتا نمیتوانست بغل دستی اش را که درحال گریه کرده بودن نادیده بگیرد.برایش یک یادداشت فرستاد:خوبی؟میخوای حرف بزنی؟ بغل دستی اش که انگار امید را در آن یادداشت کوچک پیدا کرده بود شروع کرد به نوشتن درجواب هیناتا. خودش را روی کاغذ کوچک خالی میکرد و هیناتا از اینکه میتواند به او کمک کند خوشحال بود.

هیناتا وارد بیمارستان شد.رو به بخش پذیرش گفت:«اومدم برای ملاقات پیتر استون هیل». منشی سرتکان داد و هیناتا به سرعت یک خرگوش از پله ها بالا رفت.در اتاق پیتر را باز کرد و باز شد.چند روزی میشد که به پیتر سری نزده بود.نمیدانست در چه وضع است.آیا خاطراتش را به یاد آورده؟یا خاطرات الانش را فراموش کرده؟اصلا حتی کمی هم به هیناتا فکر کرده؟ به سرعت در اتاق پیتر را باز کرد. پیتر به او نگاه کرد:«اوه،هینا!خانم مولبری حالش چطور بود؟». هیناتا لحظه ای ایستاد،به پیتر خیره شد و زمزمه کرد:«چی؟». و بعد یکهو انگار که متوجه شده باشد چه خبر است فریاد زد:«چییییی؟». رفت و کنار پیتر ایستاد:«ت..تو خانم مولبری رو از کجا یادته؟نه من درموردش حرف زدم و نه مامان و بابات!». پیتر جواب داد:«خب،الان ساعت چهار و نیمه پس تو تازه باید از مدرسه برگشته باشی اینطور نیست؟و آخرین ساعت امروز با خانم مولبریه،پس...». پرستار داخل اتاق آمد و به هیناتا چشم غره رفت:«خانم ساتو،مگه نمیدونید اینجا بیمارستانه؟ در ضمن براتون گفته بودم که،خوابید،بیدار شد و الان خاطراتش رو به یاد داره! بعدا دوباره میخوابه و همه چیز یادش رفته». هیناتا گفت:«که اینطور...». و کنار پیتر نشست. پیتر زانوهایش را در بغل گرفته بود و مثل همیشه ساکت نشسته بود.هیناتا فقط به او نگاه میکرد. پیتر زمزمه کرد:«هینا..». هیناتا جواب داد:«بله؟». پیتر ادامه داد:«امروز باز به یکی دیگه کمک کردی؟». هیناتا عصبی خندید:«هاها..از کجا فهمیدی؟». _کار هر روزته.چرا؟ هیناتا به پیتر خیره شد:«منظورت چیه که چرا؟». پیتر هیناتا را برانداز کرد:«هینا.تو غیر از من هیچکی رو نداری.اینطوری نیست؟هنوز هم پدر و مادرت باهات مشکل دارن و تنها زندگی میکنی؟هنوزم یه غم بزرگ رو تحمل میکنی مگه نه؟». هیناتا حرفی برای گفتن نداشت.پیتر ادامه داد:«چرا از کسی کمک نمیگیری؟چرا با من بیشتر حرف نمیزنی؟چرا وقتی خودت حال خوبی نداری به بقیه کمک میکنی؟چرا یکم اعتماد به نفست رو بیشتر نمیکنی؟چرا سعی نمیکنی بیشتر از زندگیت لذت ببری؟چرا یکم به خودت بیشتر اهمیت نمیدی؟چرا تظاهر میکنی خوبی وقتی که خوب نیستی؟». هیناتا گفت:«من...». پیتر دست هیناتا را گرفت:«نمیگی من نگرانت میشم؟نمیگی اگه خورشید نور نداشته باشه پس ماه چطوری باید بدرخشه؟». هیناتا دست پیتر را فشرد:«ببخشید.تو درست میگی.تو تنها کسی هستی که دارم. ولی نمیخوام و نمیتونم به کس دیگه ای اعتماد کنم...وقتی تا الان همه از اعتمادم سواستفاده کردن چجوری باید دوباره اعتماد کنم؟ و تویی که هیچوقت محبتت رو نشون نمیدی...اصلا هیچوقت نمیدونم میخوای کنارت باشم یا نه...». پیتر سرش را زیر انداخت:«ببخشید.تقصیر منم هست.بلد نیستم محبت کنم.ولی این رو یادت باشه:اگه نمیخواستم پیشم باشی تا الان ترکت کرده بودم». هیناتا گفت:«اگه کمک بخوام...چجوری کمکم میکنی؟». پیتر گفت:«هرجوری که بخوای». _پس خودت چی میشی؟به خاطر این مغزت حافظه ی خودش رو هک کرده که با مشکل روحی ای دست و پنجه نرم میکردی.. پیتر لبخند زد:«درمورد من..بعدا حرف میزنیم..فعلا خوابم میاد و همچنین باید به تو کمک کنم...». هیناتا سرخ شده بود:«بغلم هم میکنی؟». پیتر که پلک هایش روی هم میفتاد زمزمه کرد:«بغلت هم...میکنم...». هیناتا هم زیرلب گفت:«پس..». به سقف خیره شد و لبخند زد:«تنهام.ناراحتم خسته م.کمک».

_خانم ساتو،آقای استون هیل حافظه شون رو موقتی به دست آوردن و میخوان با شما حرف بزنن. هیناتا صدای آشنای پرستار را از پشت تلفن شنید.جواب داد:«بله،الان میام». دستش را از توی آستین پالتوی صورتی رنگش رد کرد و دکمه هایش را که همیشه او را یاد شکلات هایگرد مینداخت بست.از آنجایی که همیشه گوش هایش یخ میکرد،کلاهی که مادر پیتر برایش بافته بود را روی سرش گذاشت و از خانه بیرون زد. آفتاب موقع غروب حالت خسته ای داشت و نورش به برف های کهنه حالت عجیبی داده بود.با اینکه تا چند هفته دیگر بهار از راه میرسید ولی هوا هنوز هم یخ بود و حالت دلمرده ای داشت. آدم های زیادی نبودند که در این عصر زمستانی از خانه بیرون بیایند،برای همین اتوبوس خلوت بود و هیناتا جا برای نشستن زیاد داشت. هیناتا همیشه پیتر را به عنوان زمستان میشناخت و خودش را به عنوان بهار.برای همین زمستان بنظرش زیبا میامد.برف های زیبا و سرد... ولی برف ها الان منظره زیبایی نساخته بودند.جلوه شان را از دست داده بودند،درست مثل پیتر که مغزش حافظه اش را خورده بود.چه اتفاقی درون پیتر رخ داده بود که منجر شده بود به این اتفاق؟چگونه نه تنها هیناتا بلکه خود پیتر هم متوجه این موضوع نشده بودند؟ ولی پیتر چه با حافظه اش و چه بی حافظه اش یک شخصیت را داشت و یک آدم بود.او اکنون به زمان نیاز داشت تا تمام چیزهایی که موقعی میشناخت را به یاد بیاورد.تا عمر از دست رفته اش را به دست بیاورد. شاید مغز فراموش کند ولی مثل اینکه قلب به یاد داشت.روح به یاد داشت.همه چیز از دست نرفته بود.آدم ها بیهوده زندگی نمیکردند و هر اتفاقی معنای خاص خودش را داشت. هیناتا وارد بیمارستان شد.پله ها را یکی دوتا کرد و رفت سمت اتاق پیتر.امروز باید میفهمید چه اتفاقی برای پیتر افتاده. دستگیره در را چرخاند و وارد شد. پیتر سرش را از روی کتابش بلند کرد:«سلام،هینا». پیتر جواب داد:«یکی از کتابایی که وقتی حافظم سرجاش بود باهم میخوندیم.مامانم برام آورد.خیلی چیزاش یادم رفته بود ولی خب...». هیناتا گفت:«پیتر،کی میخوای درمورد خودت حرف بزنی؟کی میخوای با اون دردی که باعث شده بود حافظت رو از دست بدی رو به رو بشی؟تو به من کمک کردی و حالا نوبت منه که به تو کمک کنم». پیتر به هیناتا خیره شد:«ولی من درد حس نمیکنم. میدونی هیناتا،حس میکنم یه عالمه حس توی دلم انباشته شدن ولی پشت یه دروازه ن و نمیتونم حسشون کنم.هربار که سعی میکنم انگار توسط این دروازه به عقب رونده میشم و نمیتونم مثل بقیه زندگی کنم و حس کنم...». هیناتا سرش را روی شانه پیتر گذاشت:«ولی اگه نمیتونستی حس کنی سعی هم نمیکردی به من هم کمک کنی». پیتر هم چشمانش را بست.زمزمه کرد:«شاید حق با تو باشه.هینا،با تو میتونم از اون دروازه ها عبور کنم». هیناتا گفت:«پس یعنی من کلید تو ام؟». هیناتا برای اولین بار صدای خنده پیتر را شنید:«آره.تو کلید منی».

گلبرگی از شکوفه گیلاس روی سر هیناتا افتاد.بالاخره برفها آب شده بودند و درخت ها شروع کرده بودند به شکوفه دادن،ولی هیناتا اصلا حس نمیکرد بهار سر رسیده. بغضش را قورت داد و وارد کلاسش شد.به صندلی خالی کنار دستش خیره شد،تا الان پیتر باید اینجا مینشست ولی سرنوشت اینکار را با او نکرده بود. تنها دلیل زندگی هیناتا پیتر بود.اگر پیتر نبود پس او هم نبود.ولی شاید پیتر هنوز هم به او احتیاج داشت.شاید هنوز هم امیدی وجود داشت،نه که او بتواند آنرا ببیند. وجود داشتن امید در زندگی فعلیش را میتوانست اینطور توصیف کند:او توی یک اتاق تاریک نشسته بود و لای در اتاق باز بود و نور،یا همان امید از آن روزنه کوچک وارد میشد،ولی او آنقدر خسته بود و خوابش میامد که نمیتوانست چشمانش را باز کند و آن امید را ببیند. تمرکزش به هم ریخته بود و نمیتوانست درست درس بخواند و این موضوع خیلی بد بود،چون آزمون های نهایی نزدیک بودند و اگر کلاس هشتم را میفتاد باید بار دیگر داد و بیدادهای پدر و مادرش را تحمل کند. با ته مداد به سرش ضربه زد؛ به حرف های معلم توجه کن! ولی نمیشد.دلش پیش پیتر و بیمارستان بود.دلش میخواست کنار پیتر بنشیند.ولی پیتر دیگر نمیتوانست کاری بکند.حافظه اش را به کل از دست داده بود.از حرف زدن تا غذا خوردن و اسم هیناتا و پدر و مادرش و اینکه کیست و کجاست.درواقع پیتر با یک مرده هیچ فرقی نداشت. لکه های خیس بزرگی روی دفتر ریاضی هیناتا پدیدار شدند. نفهمید کی زنگ خانه رفتن خورد. پاهایش را که انگار دویست کیلو شده بودند را تکان داد و به زور از جایش بلند شد.سوار اتوبوس شد و جلوی بیمارستان پیاده. نمیدانست باید چه فکری کند و از پله ها بالا برود.امید داشته باشد که حال پیتر خوب شده یا امید واهی را کنار بگذارد و بر این باور بماند که پیتر دیگر از دست رفته است؟به هرحال پرستار گفته بود اگر حافظه اش را این بار به دست بیاورد دیگر فراموششان نمیکند. تصمیم گرفت به جای این خیال پردازی ها با واقعیت رو به رو شود.انگیزه بیشتری به توانش اضافه کرد و قدم هایش سریع تر شدند. پیتر در تختش دراز کشیده بود و خواب عمیق دست هایش را گرفته بود. هیناتا لبخندی بر لبانش نشاند و کنار پیتر نشست.دست های سرد پیتر را در دستان سرد خودش فشرد،به این امید که شاید دو سرما باعث گرما شود. با سرزندگی شروع کرد به حرف زدن:«نیمدونم چرا کافه تریای مدرسه یه فکری برای تنوع منو نمیکنه! منظورم اینه که خب آره،همه از ساندویچ گوشت چرخ کرده و پودینگ خوششون میاد ولی وقتی به مدت یکسال بخوریشون؟مزه شون رو از دست میدن و حال همه ازشون به هم میخوره..در هر صورت امروز هم یه بار دیگه ازشون خوردیم! یک چیزی رو میدونستی؟خانم مولبری با معلم فیزیک ازدواج کرده و دبیر ریاضی هم داره بچه دار میشه!اصلا باورم نمیشه! معلم ورزش جدیدمون هنوز هم چاقه. یادته معلم ورزشی که اول سال داشتیم،خانم براون چقدر خوب بود؟همیشه کاری میکرد توی زنگ ورزش به همه خوش بگذره،ولی متاسفانه مهاجرت کرد و برامون معلم جدید گرفتن.معلم جدیدمون اصلا بلد نبود راهنماییمون کنه و تازه،چند ده ها کیلو اضافه داشت!هرموقع میدوه خیلی خنده دار میشه. معلم ها و بچه ها دلشون برات تنگ شده.من بیشتر.امیدوارم حافظت برگرده».

پیتر حرف های هیناتا را نمیشنید و فقط حضورش را حس میکرد.انگشت های هیناتا را محکم در انگشتان خودش فشار داد.هیناتا فشار را حس کرد.پس پیتر میفهمید که او آنجاست؟صدای حرف زدن هیناتا برایش آرامش بخش بود. پیتر چشمانش را باز کرد.جلوی دروازه ای ایستاده بود،او کجا بود؟صدایی پاسخ داد:جلوی دروازه ها. چشمانش از تعجب گرد شده بودند.بالاخره میتوانست از دروازه ها رد شود؟آماده اش بود؟ زندگی اش پس از دروازه ها چه میشد؟ناگهان اشتیاق زیادی برای باز کردن دروازه ها را در وجودش حس کرد.قدمی به جلو برداشت،آماده بود تا داخل دروازه ها برود. هیناتا دستش را در دست گرفته بود.لبخندی به هیناتا زد و هیناتا تبدیل به کلید شد.کلید را وارد قفل دروازه ها کرد و وارد شد. دنیا دیگر فقط سیاه و سفید نبود.رنگ داشت،نارنجی،صورتی،قرمز،سبز،آبی،بنفش... مفهوم های ناراحتی،عشق،عصبانیت،استرس،ترس،شادی...همه شان برایش واضح و شفاف شده بودند.اشک هایش را پاک کرد و به پهنای صورتش لبخند زد؛پس زندگی پس از دروازه ها این طوری بود. از خواب پرید.هیناتا بالای سرش ایستاده بود و با امید تازه ای به او نگاه میکرد. پیتر گفت:«هیناتا!». هیناتا قرمز شده بود.اولین بار بود که پیتر او را به اسم صدا میزد...اصلا چگونه اسمش را گفته بود؟ پیتر...پیتر درمان شده بود! پیتر هیناتا را در آغوش گرفت و لباسش از اشک های او خیس شد.پیتر گفت:«ببخشید.هنوز کمکت نکرده بودم،نه؟».