داستان آب و زمین

روزی روزگاری در میان پهلوانان ایران زمین,پهلوانی زندگی می کرد که سر آمد پهلوانان دیگر بود.«پوریای ولی» را همه ی مردم شهر می شناختند. زن و مرد و کوچک و بزرگ.هر پهلوانی از دور و نزدیک,غریبه یا آشنا,پیر یا جوان با پوریای ولی کشتی می گرفت,پشتش به خاک میرسید و شکست می خورد.(عکس بی ربط)

ولی در آن روز پهلوانی از سرزمین هندوستان به شهر خوارزم(جایی که پوریای ولی زندگی می کرد) آمده بود که همه نگران کشتی گرفتن او با پهلوان پوریای ولی بودند.پوریای ولی به هیچ کس نگفته بود که از کشتی گرفتن با پهلوان هندی نگران است,ولی در نگاه و رفتار او چیزی بود که این نگرانی را نشان می داد.

ماجرا از آنجایی شروع شد که پهلوان پوریای ولی به مسجد رفت تا نماز بخواند.از پشت پرده ای که زن ها در آن جا نماز و دعا می خوانند,صدای دعا خواندن پیرزنی که مادر پهلوان هندی بود به گوش پوریای ولی رسید.پیرزن دعا می کرد:«خدایا,پسر مرا بر پهلوان پوریای ولی پیروز کن!» دل پهلوان بزرگ ایران زمین با شنیدن این دعای پیرزن لرزید و حالش ازاین رو به آن رو شد.پوریای ولی نماز خواند و از مسجد خارج شد,امّا دیگر آن پهلوان همیشگی نبود.

او بین دوراهی مانده بود،از یک طرف می خواست پهلوان هندی راشکست دهد و دل مردم را شاد کند،واز طرف دیگر دلش برای آن پیرزن آرزومند می سوخت.

روز مسابقه از راه رسید. همه ی اهالی در میدان بزرگ شهر جمع شدند. همه جارا با گلاب خوشبو کردند و درمیان سلام و صلوات مردم شهر دو پهلوان شروع به کشتی کردند.پهلوان هندی به سوی پوریای ولی یورش برد،ولی پهلوان خوارزم(پوریای ولی) او را به کناری زد.مردم شهر فریاد خوشحالی سر دادند. ولی ناگهان نگاه پهلوان ایران زمین به چشمان آرزومند پیرزن افتاد. پوریای ولی چشمانش را بست تا پیرزن را نبیند و فقط صدای خوشحالی مردم را بشنود. در این لحظه دیگر خودش بود. همان پهلوانی که همه او را به قدرت و زور و بازو می شناختند

پوریای ولی دست در کمر پهلوان هندی حلقه کرد و او را از زمین کند.فریاد شادی اهالی شهر به آسمان بلند شد:«پهلوان کار را تمام کن!پهلوان او را خاک کن!» در این حال یک دفعه همه چیز عوض شد.پوریای ولی پهلوان هندی را رها کرد و خودش نقش زمین شد.

همه فهمیدند این پهلوان هندی نبود که پوریای ولی را شکست داده بود.این فروتنی و ایمان و محبّت پوریای ولی بود که برای شادمانی پیرزن و دعا هایش خودش را خاک کرده بود.

می گویند پوریای ولی در این لحظه ی آخر مسابقه این شعر را با خود زمزمه می کرد:« از همت داوود نبی بخت بلند است افتادگی آموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد آب زمینی که بلند است(در زمان آبیاری آن دسته از زمین های کشاورزی که بالاتر قرار گرفته باشند،تشنه می مانند.

اگر کسی در برخوردها و زندگی با دیگران فروتنی نداشته باشد و گرفتار غرور شود، این ضرب المثل برای او ساخته شده