استیون هیلنبرگ و باب اسفنجی؟

هیلنبرگ دانش‌آموخته دانشگاه ایالتی کالیفرنیا بود و در سال ۱۹۹۱ نیز از انستیتوی هنرهای کالیفرنیا موفق به دریافت فوق لیسانس خود در رشته «انیمیشن‌های تجربی» شد. او در عین حال مدرس زیست‌شناسی دریایی هم بود. در واقع علاقه توامان او به زیست‌شناسی دریایی و انیمیشن جرقه‌ای در ذهن او ایجاد کرد.

هیلنبرگ در سال ۱۹۸۹ کتاب طنزی به نام «منطقه جزر» نوشت. این کتاب در مورد موجودات دریایی‌ بود که در یک صخره کنار دریا زندگی می‌کردند و نقش اصلی داستان هم یک اسفنج بود. هیلنبرگ در ابتدا اسفنج را شبیه به اسفنج‌های طبیعی کشید اما بعد تصمیم گرفت برای خنده‌دار به نظر رسیدن ظاهری، شکلش را به یک مربع تغییر دهد.

او این کار هنری خود را به «مارتین اولسون» که در آن زمان همکارش بود، نشان داد و اولسون به هیلنبرگ پیشنهاد داد که همین داستان را به عنوان یک سریال برای موجودات زیر دریا بنویسد. هیلنبرگ بعد از آماده‌سازی اولیه شخصیت‌ها، آنها را داخل یک آکواریوم قرار داد و به همراه متن و موسیقی آن را تحویل یک شرکت پخش‌کننده داد.

در ابتدا قرار بود اسم شخصیت اصلی «پسر اسفنجی» باشد اما بعد از صداگذاری، متوجه شدند که این اسم قبلا توسط مجموعه‌ای دیگر مورد استفاده قرار گرفته و به همین دلیل هیلنبرگ اسم شخصیت اصلی را به «اسپنج‌باب (باب اسفنجی)» تغییر داد.

هیلنبرگ تاکید داشت که کلمه اسفنج حتما داخل اسم باشد تا بیننده متوجه شود که این شخصیت یک اسفنج است و آن را با پنیر اشتباه نگیرد و سپس نام خانوادگی «شلوارمکعبی» را برای آن در نظر گرفت. سرانجام «باب‌اسفنجی شلوارمکعبی» در ۱۹ نوامبر ۲۰۰۴ در آمریکا نمایش داده شد و به شدت مورد استقبال بینندگان و منتقدان قرار گرفت

این انیمیشن در مجموع برنده ۴۶ جایزه از جشنواره‌های گوناگون انیمیشن در سراسر دنیا شده‌ است و یکی از موفق‌ترین کارتون‌های تاریخ شرکت «نیکلودیون» محسوب می‌شود

در نهایت استیون هیلنبرگ خالق انیمیشن «باب اسفنجی» در سن ۵۷ سالگی از دنیا رفت. او به بیماری «لوگهریگ» یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ASL) که یک بیماری تخریب‌کننده سلول‌های عصبی است، مبتلا شد و به مرور زمان با از دست رفتن تدریجی عملکرد عضلاتش درگذشت. دیگرشهر زیر دریایی «بیکینی باتم» سوت و کور است و خبری از سر و صدای باب‌اسفنجی، پاتریک، آقای خرچنگ و بقیه نیست. استیون هیلنبرگ برای همیشه آنها را تنها گذاشت و چراغ این شهر شاد دریایی پس از سال‌ها خاموش شد.