ܩܩܩܩܩܩܩܩܩܩܩܩ

وقتی قلم رو برای نوشتن این نامه به دست گرفتم به این فکر کردم،کی روزی میرسه که بهت بگم،به قول ایتالیایی ها چشم من گرفتارت شده..

زمان ما زودتر از چیزی که انتظارش رو داشتم به پایان رسید.میدونم، اینجای داستان باز هم تقصر من بود.انقدر غرق نگاهت شدم که گذر زمان رو فراموش کردم.

غم برای توصیف این روزام واژهٔ خیلی کمرنگیه.روی این بوم سفید نفس بریدم و برای از دست دادن آدم هایی که روزی میپرستیدمشون،سوگواری میکنم..

کاش میدونستم تاوان خیره شدن به چشم هات چیه؟اونوقت راحت تر میتونستم جلو تپش های قلبم رو بگیرم..میخوام به این روزانه نویسی ادامه بدم اما صدای خنده هات حواسم رو پرت میکنه.کمتر از این اطراف رد شو الههٔ پرستیدن من..