اطلاعاتی درباره ی موش کور ها

موش‌های کور پستانداران خانواده Soricomorpha هستند. موش‌های کور عموماً در زیر زمین لانه می‌کنند، هر چند برخی از گونه‌ها نیمه آبزی هستند. موش کور چشم‌های کوچک یا پوشانده شده دارد و احتمالاً هنوز هم می‌تواند شب را از روز تشخیص دهد اما فرای این کور هستند. موش‏های کور دارای سی نوع و نژاد مختلف هستند. و حداکثر تا ۱۵سانتی‏متر رشد می‏کند.

موش کورها حس بویایی بسیار قوی ای دارند. موش کورها حتی قادر به تشخیص تفاوت های اندک و ظریف بین رایحه های مختلف از راه بینی خود هستند. همین به آنها کمک می کند که در کمتر از ۵ ثانیه غذایشان را پیدا کنند. آنها مستقیم به سوی شکارشان می روند و تقریباً همیشه تشخیصشان درست است. همچنین موش کورها می توانند از گیرنده های حسی روی سوراخ های بینی خود استفاده کنند تا تونل ها را برای یافتن مواد غذایی اسکن کنند.

فراوانی موش‌های کور در چمنزارهای همیشه سبز و جنگل های پهن برگ با خاکهای آهکی بسیار بالا است. این موش در جنگل های سوزنی برگ، تورب زارها و کشتزارها نیز با فراوانی کمتری دیده میشوند. بنابراین پیامد زندگی و کارکرد انها در خاک میتواند بهم ریختن نیمرخ خاک و یکنواخت کردن ان، افزایش فرسایش خاک یا پوک کردن ان، خوردن جانوران سودمند و زیانمند خاک و همچنین افزایش گونه های علفی با ریشه های افشان و کاهش گونه های درختی در جنگل های پهن برگ باشد. خوراک این موش ها بیشتر کرم خاکی است. انها همچنین از لارو حشرات، کنه ها، هزارپایان، عنکبوتیان و نرم تنان تغذیه می کنند و در کاهش افت ها بسیار سودمند هستند.

بدن این جانور از کرک بسیار نرم موشی رنگ پوشیده شده است، و دم صورتی رنگ آن فقط ۲ یا ۳ سانتی متر طول دارد. گردن ندارد، و گوش های کوچک آن در زیر کرک پنهان شده اند. البته موش کور چشم هم دارد، ولی چشمهایش به اندازه نوک سنجاق هستند، و با کرک پوشیده شده اند. به همین دلیل است، که مدت زمان نسبتا زیادی همه خیال می کردند، که موش کور واقعا کور است، در حالی که بیناست، اما ضعیف میبیند، ولی هرگز نمیتوان به آن کور گفت.

اگر کسی یک موش کور گرفته، و روی زمین قرار دهد، ملاحظه میکند، که فورا به طرف محلی که خاک نرم داشته باشد، میدود و بلافاصله شروع به کندن میکند. این حیوان در کندن زمین سرعت و مهارت زیادی دارد، زیرا پاهای جلویش خیلی قوی هستند، و شکل بیلهای کوچک را دارند. و بالاخره در مدت فقط چند دقیقه زمین را می کند، و در آن وارد میشود، و ناپدید می گردد. برای آنکه تجسمی از سرعت موش کور داشته باشید، کافی است که بگوییم ، این جانور کوچک در طی یک شب می تواند ۷۰ متر تونل حفر کند. موشهای کور معمولا به صورت یک تپه دیده میشود. در داخل این تپه دو تونل گرد، یکی بالای دیگری کنده شده است. چند تونل عمودی نیز آنها را به هم مربوط می سازد، تا موش کورها بتوانند در تمام جهات حرکت کنند.

محققان کانادایی توانستند توانایی مرموز موش های کور را برای تنفس در اعماق زمین کشف کنند.محققان دانشگاه مانیتوبا در کانادا دریافتند گلبول های قرمز خون موش های کور شرقی به این جاندار امکان می دهند زمانی که در زیر زمین قرار دارند هوای مرده ای که از تنفس اکسیژن محیط به وجود آمده را دوباره تنفس کنند.در واقع گلبول های قرمز خون موش های کور از نظر ژنتیکی به گونه ای تکامل یافته اند تا بتوانند دی اکسید کربن اضافی رابا خود حمل کنند. پروتئین هموگلوبین در گلبول قرمز خون علاوه بر انتقال اکسیژن به سرتاسر بدن، دی اکسید کربن را نیز به شش ها انتقال می دهد.

در موش های کور گنجایش حمل دی اکسید کربن این پروتئین نسبت به حد معمول بسیار بیشتر است و به این شکل به جاندار امکان می دهد در محیط بسته ای که از مقادیر زیادی دی اکسید کربن برخوردار است زنده بماند.محققان می گویند موش های کور معمولا در محیط هایی به سر می برند که سطح اکسیژن به شدت پایین و سطح دی اکسید کربن بسیار بالا است. نقب زدن به اندازه کافی کار دشواری است که با نیاز پیدا کردن به تنفس هوای مرده ای که توسط خود جاندار به وجود آمده، طاقت فرساتر نیز خواهد شد.محققان امیدوارند کشف توانایی هموگلبین موش های کور شرقی برای حمل مقادیر زیادتری از دی اکسید کربن بتواند در آینده منجر به ساخت خون مصنوعی انسان با ویژگی ها و توانایی های خاص تری شود.